نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorصداقت, مهدیfa_IR
dc.contributor.authorمهرنیا, سید رضاfa_IR
dc.contributor.authorبرزگر, صادقfa_IR
dc.contributor.authorزنگی آبادی, محمدعلیfa_IR
dc.date.accessioned1399-07-09T04:22:53Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-09-30T04:22:53Z
dc.date.available1399-07-09T04:22:53Zfa_IR
dc.date.available2020-09-30T04:22:53Z
dc.date.issued2016-09-22en_US
dc.date.issued1395-07-01fa_IR
dc.date.submitted2017-02-06en_US
dc.date.submitted1395-11-18fa_IR
dc.identifier.citationصداقت, مهدی, مهرنیا, سید رضا, برزگر, صادق, زنگی آبادی, محمدعلی. (1395). تأثیر مخاطره‌آمیز کاهش سطح تاغ‌زارهای اطراف شهر کرمان بر تشکیل کانون‌های ریزگرد. مدیریت مخاطرات محیطی, 3(3), 199-210. doi: 10.22059/jhsci.2016.61931fa_IR
dc.identifier.issn2423-415X
dc.identifier.issn2423-4168
dc.identifier.urihttps://dx.doi.org/10.22059/jhsci.2016.61931
dc.identifier.urihttps://jhsci.ut.ac.ir/article_61931.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/260351
dc.description.abstractگردوغبار و ماسه‌های روان برخاسته از کانون‌های ریزگرد، همواره خسارات زیست‌محیطی سنگینی به مراکز اقتصادی و جوامع بشری وارد آورده‌اند. از سال 1961 میلادی با توسعة جنگل‌های دست‌کاشت تاغ، برای تثبیت شن‌های روان کانون بحرانی ریزگرد بخش جنوب و جنوب شرقی شهر کرمان اقدام شده است. گزارش‌های مبنی بر تشدید تخریب پوشش گیاهی این جنگل‌ها، محققان را بر آن داشت تا با استفاده از روشی ترکیبی، تغییرات احتمالی پوشش گیاهی را مدلسازی و پایش کنند. در این مطالعه، باند 3، موج قرمز، و باند 4، مادون قرمز نزدیک، سنجنده‌های TM و ETM ماهوارة لندست برای استخراج شاخص پوشش گیاهی نرمال‌شده به‌کار گرفته شد و تغییرات زمانی- مکانی تراکم جنگل‌های دست‌کاشت با بهره‌گیری از شاخص خودهمبستگی فضایی موران برای سال‌های 1987، 2000، 2005، 2009 و 2014 میلادی بررسی شد. برای ارزیابی تأثیر عامل طبیعی خشکسالی در تخریب تاغ‌زارها نیز داده‌های بارش روزانة ایستگاه هواشناسی کرمان طی سال‌های 1980 تا 2013 با استفاده از شاخص خشکسالی مؤثر آزمون شد. نتایج نشان می‌دهد که میانگین منطقه‌ای مقادیر NDVI در طول دورة مذکور روند کاهشی محسوسی داشته است؛ درحالی که، شاخص موران عمومی مقادیر NDVI از سال 1987 تا 2014 روندی افزایش داشته که الگوهای خوشه‌ای و متمرکز را گسترش داده است. این تغییرات برهم خوردن ساختار اولیة خطی و منظم جنگل‌های دست‌کاشت و ایجاد لکه‌های پر و خالی جنگلی را در منطقه نشان می‌دهد. گسترش خشکسالی‌ها به‌همراه دخالت‌های انسانی موجب تشدید تخریب جنگل‌ها در حاشیة دو جادة ارتباطی تهران و جوپار شده است. بدیهی است تداوم این روند، طرح‌های توسعة منطقه‌ای از قبیل طرح ملی محور گردشگری هفت باغ علوی (واقع در شرق منطقة شمارة 2) را با تهدیدهای زیست‌محیطی جدی مواجه خواهد کرد.<br /> <strong> </strong>fa_IR
dc.format.extent517
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه تهرانfa_IR
dc.relation.ispartofمدیریت مخاطرات محیطیfa_IR
dc.relation.ispartofEnvironmental Management Hazardsen_US
dc.relation.isversionofhttps://dx.doi.org/10.22059/jhsci.2016.61931
dc.subjectخودهمبستگی فضاییfa_IR
dc.subjectشاخص خشکسالی مؤثرfa_IR
dc.subjectشاخص مورانfa_IR
dc.subjectکرمانfa_IR
dc.titleتأثیر مخاطره‌آمیز کاهش سطح تاغ‌زارهای اطراف شهر کرمان بر تشکیل کانون‌های ریزگردfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشی کاربردیfa_IR
dc.contributor.departmentاستادیار جغرافیا، دانشگاه پیام نور، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentدانشیار زمین‌شناسی، دانشگاه پیام نور، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentاستادیار جغرافیا، دانشگاه پیام نور، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentکارشناس ارشد هیدروژئومورفولوژی، از دانشگاه شهید بهشتی تهران، ایرانfa_IR
dc.citation.volume3
dc.citation.issue3
dc.citation.spage199
dc.citation.epage210


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد