معرفی رهیافت گام به گام "مشکل- یابی- مشکل- گشایی"، پیشنهاد ی مقدماتی برای آزمون شیوة تدبیر شده "مشکل - یابی" در شهر تهران

Abstract

این مقاله به مشکلات برنامه‌ریزی شهری، چگونگی یافتن و چگونگی گشودن آن مشکلات می پردازد. فرضی اصلی این است که شهرها و مناطق شهری دارای مشکلات برنامه‌ریزی شهری هستند که در صورت نگشودن آن مشکلات و باقی ماندن در یک وضعیت مشکل زا و تداوم مسیرهای عمل و رهیافت های موجود، نه فقط مشکلات جدیدی پدیدار خواهد شد، بلکه مشکلات موجود نیز تشدید شده و شهرها، به طور کلی، و شهر تهران – همچون نمونة مورد بررسی در این مقاله – بیش از پیش در یک دور باطل مشکلات خواهند افتاد. این مقاله با تاکید بر اهمیت آشنایی تحلیل‌گر شهری با اصول پایة بیانگر مشکلات شهری پیش از هرگونه فعالیت "مشکل- یابی" و "مشکل- گشایی"، بر اهمیت "مشکل- یابی" شهری و مبتنی نمودن شیوه های "مشکل- گشایی" بر اصول "مشکل- یابی"، به معرفی شیوه ای مناسب "مشکل- یابی" برای یک شهر می پردازد. سپس کوشش می شود که به شهر تهران همچون زمینه ا ی برای برقراری مناسبت بین چارچوب‌های انگاشتی و جهان واقع نگریسته شود و بنابراین با معرفی شیوه‌ای گزینه و جایگزین رهیافت های سنتی و جامع‌نگر برنامه‌ریزی شهری – یعنی شیوه ای گام به گام و مبتنی بر اختیار یک "فرایند مشکل- یابی- مشکل- گشایی" که در عین رعایت اصول مشکل- یابی و مشکل- گشایی توان بهره‌گیری از تفکر راهبردی را نیز دارا باشند، شیوة تدبیر شدة "مشکل- یابی" در مورد تهران به‌کار می رود تا شرایط لازم برای پرداختن به "مشکل- گشایی" فراهم گردد.