ضرورت ها و موانع ایجاد شهر هوشمند در ایران

Abstract

مفهوم شهر هوشمند بر ساختار سامانه و هویت آبادی هایی دلات دارد که فن آوری ارتباطات از دور به آنها حیات می بخشد ار این مجتمع زیستی ارتباطات و فعالیت های متداول حقیقی و واقعی عمدتا مجازی می شوند نتیجتا فرم ها و فضاها نیز قالب های هندسی ادراکی و مفهومی جدید پیدا می کند کار از دور خرید از دور بانکداری الکترونیکی اموزش و درمان از دور نمونه عملی و مصداق فعالیت هایی هستند که ضمن فراهم آوردن زمینه آزادی بیشتر وقت مردم و فضاهای شهری سامانه های موجود واحد کلی شهر و عرصه های همگانی را دگرگون می ساند برنامه ریزان و طراحان شهری نه تنها با مسایل و پدیده های جدیدی در فرایند شهر سازی به ویژه طراحی محله های مسکونی شبکه را ه ها و مکان های همگانی مواجه می شوند بلکه به سوی مجازی کردن قالب فعالیت فرایند شهرسازی پیش می روند به کارگیری ساز و کارهای سخت افزاری و نرم افزاری شهر هوشمدن برای کشوری چون ایران که شهرهای آن بین مرحله گذار از الگوهای سنتی و مدرن و فرامدرن سرگردان هستند الزامی است اما زمینه های موجود برای حرکت در این مسیر از نارسایی های زیادی برخوردار است که می باید ضمن رسیدن به یک آگاهی درست از آن راهکاریابی سنجیده ای را پی گرفت