مقایسه کارایی عقد مضاربه با روش‌های تأمین مالی متعارف ـ رویکرد اثر علامت‌دهی مؤلفه نسبت تسهیم سود

Abstract

شکست بازار اعتباری ناشی از فضای اطلاعات نامتقارن، موجب بروز پدیده‌ های کژگزینی و کژمنشی در قراردادهای مالی می‎شود. در حالی‌ که با بهره‌ برداری از رویکرد اثرعلامت‌ دهی تئوری بازی‌ها می‌توان ضمن تعدیل پدیده‌ های موصوف، انگیزه لازم برای طراحی قرارداد بهینه مالی را فراهم کرد. در این تحقیق ضمن تبیین اثر علامت‌ دهی نسبت تسهیم سود عقد مضاربه، در پی پاسخ به این پرسش‌ ها هستیم که آیا متغیر نسبت تسهیم سود عقد مضاربه، از اثر علامت‌ دهی انگیزشی برای طرف‌ های قرارداد در تنظیم قرارداد مالی بهینه برخوردار است؟ همچنین بر مبنای شاخص بازده حقوق صاحبان سهام، کارایی عقد مضاربه در مقایسه با سایر روش‌ های جایگزین تأمین مالی (بدهی و سهامی) چگونه است؟ این تحقیق با استفاده از یک الگوی شبیه‌ سازی‌ شده و با توجه به عدم تحقق شرایط اجرای واقعی عقود اسلامی، به بررسی و پاسخ به این پرسش‌ها پرداخته و بدین نتیجه دست یافته که با کاهش متغیر نسبت تسهیم سود، زمینه افزایش شاخص بازده حقوق صاحبان سهام فراهم شده و همچنین بر اساس تحلیل حساسیت شاخص بازده بیان‌ شده، عقد مضاربه در مقایسه با سایر روش‌ های تأمین مالی ذکرشده از کارایی بیشتری برخوردار است که ضمن کاهش هزینه‌ های نمایندگی، جذابیت این عقد را سبب می‌ شود.