مطالعه روند تجزیه پذیری پروتئین کنجاله سویا با روش کیسه‌های نایلونی و الکتروفورز ژل پلی آکریلامید

Abstract

به منظور مطالعه روند تجزیه‌پذیری ماده خشک، پروتئین خام، پروتئین حقیقی و تعیین نوع پروتئین قابل تجزیه کنجاله سویا در شکمبه، آزمایشی با تلفیق روش in situ و تکنیک الکتروفورز ژل پلی آکریلامید (SDS-PAGE ) انجام گردید. با استفاده از کیسه‌های نایلونی، مقدار 5 گرم نمونه کنجاله سویا به مدت صفر، 2، 4، 6، 8، 12، 24 و 48 ساعت در شکمبه سه رأس گاو نر بالغ سیستانی انکوباسیون شد. پس از سپری شدن زمان انکوباسیون و شستشوی کیسه‌ها، مواد باقیمانده منجمد و با فریز درایر (انجماد خشک) خشک گردید. ماده خشک، پروتئین خام، پروتئین حقیقی، الگوی زیرواحدهای پروتئین‌های عمده کنجاله سویا و دنسیتومتری پروتئین‌ها تعیین شد. تجزیه پذیری ماده خشک، پروتئین خام، پروتئین حقیقی و مجموع زیرواحدهای پروتئین کنجاله سویا در سرعت عبور 2، 5 و 8 درصد در ساعت به ترتیب 3/83، 4/71 و 5/63 درصد (برای ماده خشک)؛ 7/82، 3/68 و 2/59 درصد (برای پروتئین خام)؛ 7/82، 2/69 و 3/60 درصد (برای پروتئین حقیقی)؛ 8/83 ، 1/70 و 9/60 درصد (برای مجموع زیرواحدها) بود. تفاوت غیرمعنی‌دار (05/0> P) بین تجزیه پذیری پروتئین خام، پروتئین حقیقی و مجموع زیرواحدهای پروتئین‌های کنجاله سویا در سرعت‌های عبور مختلف مشاهده شد. دو نوع پروتئین عمده در کنجاله سویا شامل بتاکنگلیسینین با سه زیرواحد ?، ? و? به وزن مولکولی 5/90، 5/71 و 2/55 کیلودالتون و گلیسینین با دو زیرواحد اسیدی و بازی به وزن مولکولی 6/37 و 8/19 کیلودالتون مشاهده شد که به ترتیب 31 و 8/38 درصد از کل پروتئین کنجاله سویا را به خود اختصاص دادند. زیرواحد ? و ? بتاکنگلیسینین طی 2 ساعت و زیرواحد ? پروتئین بتاکنگلیسینین طی 12 ساعت انکوباسیون به طور کامل تجزیه شد. تجزیه‌پذیری گلیسینین کمتر از بتاکنگلیسینین بود. زیرواحد اسیدی این پروتئین تا 24 ساعت و زیرواحد بازی آن تا 48 ساعت انکوباسیون تجزیه نشد. نتایج تعیین قابلیت هضم به روش آزمایشگاهی سه مرحله‌ای نشان داد که با افزایش ساعات انکوباسیون کنجاله سویا در شکمبه، قابلیت هضم پروتئین خام کنجاله سویا افزایش می‌یابد. قابلیت هضم باقیمانده نمونه کنجاله سویا در زمان صفر، 8، 12 و 48 انکوباسیون به ترتیب 7/69، 2/83، 2/94 و 8/96 درصد بود.