اثربخشی درمان مبتنی بر رابطه والدـ‌کودک بر خودکارآمدی و رابطه مادر‌ـ‌کودک

Abstract

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی بازی‌درمانی مبتنی بر رابطه والدـ‌کودک بر افزایش خودکارآمدی و بهبود رابطه مادرـ‌کودک بود. طرح پژوهش از نوع شبه‌تجربی همراه با پیش‌آزمون، پس‌آزمون، گروه گواه و پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمام مادران دارای کودکان 3 تا 5 سال که به مهدکودک‌های تهران می‌رفتند، بود. از بین مادرانی که در مقیاس رابطه والدـ‌کودک (پیانتا، 1992) و خودکارآمدی والدگری (دومکا و دیگران، 1996) نمره پایینی کسب کردند، 30 نفر انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در 2 گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. مادران در مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری مقیاس‌ها را تکمیل کردند. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند. بر اساس نتایج،بازی درمانی مبتنی بر رابطه والدـ‌کودک منجر به افزایش چشمگیر خودکارآمدی والدگری شد. همچنین این مداخله، باعث افزایش معنادار نمره کلی مادران در مقیاس رابطه مادرـ‌کودک و حوزه نزدیکی و کاهش معنادار نمره‌ها در حوزه‌های تعارض و وابستگی شد. به نظر می‌رسد بازی‌درمانی مبتنی بر رابطه والدـ‌کودک می‌تواند به عنوان مداخله‌ای اثربخش در حوزه کودک مورد استفاده قرارگیرد.