نقش خودنظم‌دهی در سازگاری اجتماعی دانش‌آموزان

Abstract

دراین پژوهش نقش پیش¬بینی¬کنندگی خودنظم¬دهی در سازگاری اجتماعی دانش¬آموزان دوره دبیرستان در یک نمونه تصادفی متشکل از 224 دانش‎آموز پسر شهر تهران با پرسشنامه¬های خودنظم¬دهی (میلر و براون، 1991)، سازگاری اجتماعی کالیفرنیا (تورپ، کلارک و تیگز، 1953) و شاخص سازگاری اجتماعی کاول (1958) بررسی شد. برای تحلیل داده¬ها از تحلیل رگرسیون و آزمون همبستگی استفاده شد. از بین زیر¬مقیاس¬های خودنظم¬دهی، تنها سه زیر¬مقیاس ارزشیابی اطلاعات، اجرای برنامه و دریافت اطلاعات، پیش¬بینی¬کننده معنادار سازگاری اجتماعی بودند. یافته¬ها نشان دادند نوجوانان برای تنظیم ارتباط‎های سازش‎یافته با محیط اجتماعی خود بیشتر از تمامی ابعاد خودنظم¬دهی، نیازمند داشتن اطلاعات و تنظیم هدف برای برقراری ارتباط هستند. بدین ترتیب باید عاملیت، تاثیرگذاری و استقلال نوجوانان بیشتر مدنظر قرار گیرد و نگاه سنتی نسبت به تسلط خانواده و نقش محدودکننده آنان تعدیل شود.