برآورد کششهای تقاضای بیمه‌های اشخاص و اندازه‌گیری اثرات رفاهی افزایش حق‌بیمه‌ها: کاربردی از سیستم تقاضای تقریباً ایده‌آل

Abstract

<em>وجود کژگزینی و کژمنشی در بازار بیمه به افزایش حق‌بیمه‌ها و از این‌ رو خروج افراد با درجۀ ریسک‌گریزی بالا از بازار منجر می‌شوند</em><em>، درنتیجه احتمال ناکارایی در بازار بیمه افزایش می‌یابد. بیمه‌گران با اطلاع از کششهای تقاضای بیمه‌ها و اندازه‌گیری اثرات رفاهی افزایش حق‌بیمه‌ها می‌توانند با اتخاذ سیاستهای مناسب مانع از این رخداد شوند. مطالعۀ حاضر این موضوع را در مورد بیمه‌های اشخاص با استفاده از روش </em><em>سیستم تقاضای تقریباً ایده‌آل</em><em>طی دورۀ زمانی 1385- 1392 بررسی کرده است.</em><em> کششهای مارشالی و درآمدی حاکی از روابط ضعیف ناخالص بین بیمه­های اشخاص، همچنین تجملی‌بودن بیمۀ عمر و ضروری‌بودن بیمۀ درمان تکمیلی و حوادث است. کشش هیکس و آلن نیز حاکی از وجود رابطۀ جانشینی خالص ضعیف بین بیمه‌های اشخاص و قوی‌تربودن این رابطه در بین بیمه‌های عمر و حوادث بود. بر اساس معیارهای</em><em> تغییرات</em><em>معادل</em><em>و</em><em>تغییرات</em><em>جبرانی</em><em>، بیمه‌گر با هدف کاهش</em><em> ناکارایی می‌تواند به ‌جای افزایش حق‌بیمه، به دریافتیهای یکجا از افراد با درجۀ ریسک‌گریزی پایین و یا در صورت افزایش، به پرداختهای جبرانی به افراد با درجۀ ریسک‌گریزی بالا اقدام کند. رقمهای دریافتی در رویکرد اول به مراتب کمتر از رقمهای پرداختی در رویکرد دوم است.</em>