ابژه غایب و نگاه مخاطب: ابژه غایب ژاک لکان و نقد روانکاوانه فیلم

Abstract

<strong>تصویر بر میل نگریستن مخاطب مبتنی­ است. فیلم داستانی با امکانات بصری خود، میل به تماشا را به سمت موضوع اصلی روایت می­برد؛ به این معنا که موضوع را در قالب ابژه­ای بصری ارائه می‌کند، آن را تماشایی می­سازد تا پاسخگوی تمنای نگریستن مخاطب باشد</strong><strong>.</strong><strong> این ابژه بصری، بسته به مطلوب میل متنی فیلم، می­تواند- از چهره و شمایل کاراکتری خاص گرفته تا مکان­ها، اشیا و عناصر بصری تجریدی که یک مفهوم خاص را نمادین می­کنند- صورت­های گوناگون بپذیرد. با وجود این،گروهی از فیلم­ها، از جمله فیلم­هایی­ که به امور دینی می­پردازند و اشخاص مقدس را به تصویر می­کشند، ابژه­ مورد تمنا؛ یعنی کاراکتر مقدس را از تصویر حذف و تمنای نگریستن مخاطب را حول محور غیاب شمایل او سازمان­دهی می­کنند.^{<strong>^[1]</strong>} این امر، موقعیت ویژه­ای در مورد مخاطب و وضعیت روانی او در مواجهه با تصویر ایجاد می­کند که توضیح و تحلیل آن، در چارچوب نقد روانکاوانه­ لکانی با محوریت ابژه­</strong><strong>a</strong><strong>، مدّنظر پژوهش حاضر است؛ به این صورت که پس از توضیح مفاهیمی همچون میل متنی، نگاه و ابژه­ </strong><strong>a</strong><strong> ضمن یک قیاس تطبیقی، وضعیت مخاطب و رویارویی با ابژه­ حاضر و غایب؛ و در نهایت، تاثیر غیاب ابژه بر مخاطب، بررسی می­شود.</strong><br /> <br clear="all" /><br /> <br /> <br />