بررسی سیاست زمانی حاکم بر تقویم ایران در سال‌های پس از انقلاب اسلامی

Abstract

پژوهش حاضر به بررسی سیاست‌گذاری‌های جمهوری اسلامی ایران درمورد زمان، از خلال توجه به تقویم می­پردازد. تمامی حکومت‌ها برای تعریف هویت خود و مشروعیت­یافتن از این طریق، نیازمند مشخص­کردن مرزهای خود در مکان و یافتن جایگاه خود در زمان هستند. تقویم یکی از مؤلفه‌هایی است که سیاست‌های زمانی در قالب آن نمود می‌یابد. تغییرات دائمی در تقویم ایران، تورم بیش از حد مناسبت‌ها و ایجاد نهادی خاص برای تعیین مناسبت‌ها و نظارت بر تقویم، نشانگر توجه جمهوری اسلامی به تقویم ایران و سیاست‌های مشخصی است که بر آن اعمال می‌شود. رویکرد نظری پژوهش پیش­رو از نظریات دورکیم درمورد تمایزگذاری میان دو زمان قدسی و عرفی، نظریة حافظة جمعی هالبواکس و دیدگاه اریک هابزبام درمورد برساخت حافظه و سنت به­وسیلۀ حکومت‌ها اخذ شده است. برای بررسی سیاست‌های حاکم بر تقویم ایران، از روش تاریخی و مطالعة اسناد و مدارک موجود در شورای فرهنگ عمومی استفاده شد. یافته‌های پژوهش بیانگر وجود سیاستی است که بیش از هر چیز، رو به‌ گذشتۀ جامعه دارد و تلاش می‌کند روایتی خاص را براساس منافع و شرایط زمان حال خود از گذشته ارائه دهد. مناسبت‌های تقویم بر این مبنا انتخاب شده‌اند.