نقش خودپنداره کودکان، حمایت اجتماعی خانواده و سبک والدگری در پیش‌بینی سرزندگی تحصیلی دانش‌آموزان دارای ناتوانی یادگیری خاص

Abstract

هدف این مطالعه، بررسی نقش خودپنداره کودکان، حمایت اجتماعی خانواده و سبک والدگری در پیش‌بینی سرزندگی تحصیلی دانش‌آموزان پسر دارای ناتوانی یادگیری خاص بود. این پژوهش از نوع همبستگی است. نمونه این پژوهش 110 نفر از دانش‌آموزان پسر دارای اختلال ناتوانی یادگیری خاص دوره چهارم و پنجم ابتدایی شهرستان بوکان در سال تحصیلی 94-1395 بودند که از میان دانش‌آموزان شهرستان بوکان به‌صورت نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله ای انتخاب گردیدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه مشکلات یادگیری کلرادو (CLDQ)، مصاحبه بالینی ساختاریافته بر اساس علائم مندرج در DSM-5، خودپنداره کودکان، حمایت اجتماعی، والدگری و سرزندگی تحصیلی استفاده شد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که خودپنداره کودکان (75/0=r)، حمایت اجتماعی خانواده (42/0=r) و سبک والدگری (59/0=r) با سرزندگی تحصیلی دانش‌آموزان دارای ناتوانی یادگیری خاص رابطه معنادار دارند (01/0>P). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه متغیری نیز نشان داد که خودپنداره کودکان، حمایت اجتماعی خانواده و سبک والدگری برای پیش‌بینی سرزندگی تحصیلی دانش‌آموزان دارای ناتوانی یادگیری خاص معنادار هستند (001/0>P). این نتایج بیان می‌کنند که با افزایش خودپنداره کودکان و حمایت اجتماعی خانواده و همچنین با سبک والدگری مثبتی که تنبیه بدنی و نظارت ضعیف در آن کاهش یابد، باعث افزایش سرزندگی تحصیلی این دانش‌آموزان خواهد شد.