جبران خسارات وارده به جمهوری اسلامی ایران به دلیل حملات غیرقانونی ایالات متحد به سکوهای نفتی
دریافت مدرک
FullText
اندازه فایل:
6.374 مگابایتنوع فايل (MIME):
PDFنوع مدرک
Textعلمی - ترویجی
زبان مدرک
فارسیچکیده
دیوان بین‌المللی دادگستری در رأی اخیر خویش در ارتباط با پرونده حملات ایالات متحد به سکوهای نفتی، علیرغم تأکید بر این واقعیت که اقدام نظامی ایالات متحد در حمله به سکوهای نفتی در 19 اکتبر 1987 و 18 آوریل 1988 را نمی‌توان «براساس اقدام ضروری برای حفاظت از منافع اساسی وفق ماده 20 پاراگراف 1 (د) معاهده 1955 مودت، روابط دوستانه و حقوق کنسولی بین ایران و آمریکا که در پرتو حقوق بین‌الملل توسل به زور تفسیر گردید، توجیه نمود»، از پذیرش ادعای جمهوری اسلامی ایران مبنی بر نقض تعهدات توسط آمریکا طبق ماده 10 پاراگراف 1 معاهده مذکور بوده و ضرورت جبران خسارت از سوی ایالات متحد خودداری نمود. در واکنش به یافته‌های دیوان، در حالی که برخی از صاحبنظران مسائل حقوقی بین‌المللی کشورمان معتقدند که صرف محکومیت اقدامات ایالات متحد و غیرقابل توجیه دانستن آنها از سوی دیوان نوعی دستاورد اخلاقی و غیررسمی برای ایران به شمار آمده که نیازمند صیانت و پاسداری است، برخی دیگر حکم مذکور را متأثر از انگیزه‌های سیاسی و غیرحقوقی دانسته و اعلام داشته‌اند که دیوان به دلایل واهی از صدور حکم برای پرداخت غرامت به جمهوری اسلامی ایران خودداری کرده است. با عنایت به اینکه دیوان بین‌المللی دادگستری در این رأی بر غیرقانونی بودن عمل ایالات متحد طبق تعهداتش به موجب عهدنامه مودت در پرتوی حقوق بین‌الملل توسل به زور تأکید نموده، این سؤال مطرح است که آیا از منظر حقوق بین‌الملل دیوان می‌توانسته است رأساً مبادرت به تصمیم‌گیری و اظهار نظر در خصوص مسأله جبران خسارت نیز بنماید و چنانچه این امر ممکن نبوده است چه راهکار حقوقی به منظور اثر بخشی قانونی به این یافته دیوان وجود دارد؟ مقاله حاضر بر آن است که اجمالاً به بررسی این موضوع بپردازد.
کلید واژگان
دیوان بین‌المللی دادگستریسکوهای نفتی
صلاحیت
جبران خسارت
حقوق بین‌الملل
دادرسی‌های بین‌المللی
توسل به زور
شماره نشریه
9تاریخ نشر
2006-03-211385-01-01
ناشر
مؤسسه مطالعات و پژوهشهای حقوقی شهردانشThe SD Institute of Law
سازمان پدید آورنده
دانشجوی دوره دکترای حقوق بین‌الملل دانشگاه تهرانشاپا
1682-92202717-0020
