تحلیل حقوقی حمایتهای درمانی سازمان تأمین اجتماعی

Abstract

ارائه خدمات درمانی توسط سازمان تأمین اجتماعی یکی از تعهدات کوتاه‌مدت سازمان مزبور می‌باشد که در ماده 3 قانون تأمین اجتماعی پیش‌بینی شده است. ارائه حمایت فوق‌الذکر به بیمه‌شدگان و افراد خانواده آنها مستلزم شرایطی است که در مقررات ذیربط مورد اشاره واقع شده است لذا تعیین مشمولان و شرایط برخورداری آنها از حمایت مزبور از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار می‌باشد به ویژه آنکه تراکم مقررات مختلف در این خصوص سبب طرح دیدگاههای مختلفی میان حقوقدانان گردیده است. حمایتهای درمانی سازمان تأمین اجتماعی به دو روش درمان مستقیم و غیرمستقیم صورت می‌گیرد که اصلی‌ترین اثر تقسیم‌بندی فوق در پرداخت فرانشیز توسط بیمه‌گذار ظاهر می‌گردد. هرچند پرداخت فرانشیز یکی از منابع تأمین‌کننده هزینه‌های درمانی سازمان تأمین اجتماعی می‌باشد لیکن تنها محل تأمین هزینه‌های مزبور نیست. توجه به این امر که سازمان تأمین اجتماعی یک سازمان بیمه‌ای می‌باشد که انجام محاسبات اکچوآری در آن همانند هر نهاد بیمه‌ای دیگر دارای اهمیت می‌باشد لزوم بررسی منبع تأمین هزینه‌های درمانی را مطرح می‌سازد. پرداخت حق بیمه اصلی‌ترین منبع تأمین هزینه‌های درمانی سازمان می‌باشد که با تصویب قانون بیمه همگانی خدمات درمانی ابهاماتی در جایگزینی آن با حق سرانه درمان به وجود آمده است.