آهنگِ سفید در سروده‌های سعدی یوسف

Abstract

چکیده <br />آهنگ در قصاید معاصر تنها دربردارنده بحرهای عروضی نیست. در قصیده­های امروزی خواننده نیز همانند سراینده در بازآفرینی متن همکاری می­کند به­گونه­ای که کوتاه و بلند شدن ابیات، شیوه نگارش واژگان و بخش­ بخش کردن هر قصیده در باز آفرینی قصیده توسّط خواننده، نقشی به­سزا ایفا می­کند. این شیوه ویژه در نوشتن قصاید، آهنگ خاصّی ایجاد می­کند که نخست با آفریدن تنش در چشم خواننده و سپس در درون وی، بر آن است تا خواننده را از اندیشه­های سراینده و تنش­های وی آگاه سازد. سعدی یوسف سراینده­ای است که این شیوه­ در سروده­هایش نمودی چشمگیر دارد. ما این شیوه را- که نوعی آهنگ درونی در شعر است- آهنگ سفید می­نامیم. فرضیه نویسندگان بر این پایه استوار است که سعدی یوسف از پیشگامان آفرینش آهنگِ سفید در شعر معاصر عربی است . این پژوهش بر آن­ است تا بر پایه نظریه دریافت و با بهره­گیری از روش تحلیل و توصیف محتوا به بررسی برخی نمودهای این آهنگ ویژه چون: پراکندگی واژگان، جاهای خالی، روش بخش بخش کردن و نمایش­های هندسی در اشعار این سراینده معاصر عراقی بپردازد. <br /> <br />کلید واژه­ها: آهنگِ سفید، سراینده و خواننده، سعدی یوسف. <br />