اثرات بارگذاری فوری روی نسوج اطراف ایمپلنت در موفقیت درمان بیماران با پروتز ثابت خلفی متکی بر ایمپلنت

Abstract

مقدمه: <strong>در ایمپلنت گذاری های رایج، برای اینکه ایمپلنت با استخوان انسجام پیدا کند وجود یک دورة ترمیم سه تا شش ماهه که در آن </strong><strong>نیرویی به ایمپلنت وارد نگردد الزامی بوده است. طولانی بودن این دوره همواره موجب عدم رضایت بیماران شده، لذا کاستن این دوره مورد توجه محققین قرار گرفته است، و بارگذاری اکلوزالی فوری برای تامین همین هدف موضوع روز محافل ایمپلنتولوژی </strong><strong><br /> </strong><strong>می باشد. هدف از این مطالعه بررسی میزان موفقیت بارگذاری اکلوزالی فوری روی نسوج اطراف ایمپلنت در بیماران با پروتز ثابت خلفی متکی بر ایمپلنت و مقایسه آن با روش بارگذاری اکلوزالی تاخیری بود.</strong> <strong>مواد و روش ها:</strong> <strong>این مطالعه از نوع </strong><strong>Clinical trial</strong><strong> می باشد. تعداد 12 بیمار (4 مرد و 8 زن) با میانگین سنی 7/7</strong><strong>±</strong><strong>9/45 سال از مراجعین به دانشکده دندانپزشکی که دارای بی دندانی پارسیل خلفی در فک بالا یا پائین بودند در این مطالعه شرکت نمودند. تعداد 28 ایمپلنت </strong><strong>(Friadent Densply; Manheim, Germany) Xive</strong><strong> در دهان این بیماران قرار داده شد و بطور تصادفی به دو گروه مساوی </strong><strong>مطالعه</strong><strong> و شاهد تقسیم شدند. ایمپلنت های گروه مطالعه 24 ساعت پس از جراحی بوسیله رستوریشن های موقتی آکریلی تحت بار اکلوزالی فوری و ایمپلنت های گروه شاهد 3 تا 4 ماه بعد از جراحی توسط رستوریشن های دائمی</strong><strong>(GC-Gradia)</strong><strong> تحت بار اکلوزالی تاخیری قرار گرفتند. بیماران هر 2 ماه تا 8 ماه پیگیری شدند، در جلسات پیگیری شاخص های پلاک میکروبی </strong><strong>(Plaque index)</strong><strong>، عمق شیار لثه </strong><strong>(Probing depth)</strong><strong>، خونریزی در اثر پروب کردن </strong><strong>(</strong><strong>B</strong><strong>leeding index)</strong><strong>، لقی </strong><strong>(Mobility)</strong><strong>، درد </strong><strong>(Pain)</strong><strong> و تحلیل استخوان </strong><strong>(Bone resorption)</strong><strong> اندازه گیری شدند. تحلیل استخوان در اطراف ایمپلنت ها بوسیله رادیوگرافی های پری اپیکال با تکنیک موازی استاندارد شده و با نرم افزار</strong><strong> </strong><strong>RVG</strong><strong>(Signus media, USA)</strong><strong> اندازه گیری شد. اطلاعات بدست آمده با نرم افزار</strong><strong>SPSS</strong><strong> ویرایش 5/11 تجزیه و تحلیل شد و از آزمونهای آنالیز واریانس و آزمون </strong><strong>t</strong><strong> برای مقایسه اختلاف میانگین مقادیر کمی استفاده گردید. سطح معنی داری 05/0 در آزمونها در نظر گرفته شد. </strong> <strong>یافته ها:</strong> <strong>دو ایمپلنت در گروه مطالعه از دست رفت. بنابراین درصد ماندگاری ایمپلنت ها در دو گروه مطالعه و شاهد بترتیب 7/85% و 100% بود. در مورد شاخص پلاک میکروبی و عمق شیار لثه اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه مطالعه و شاهد وجود نداشت. همة ایمپلنت های دو گروه در تمام جلسات پیگیری فاقد درد، لقی و خونریزی حین پروب کردن لثه بودند. میانگین تحلیل استخوان در مزیال و دیستال در گروه شاهد 59/0</strong><strong>±</strong><strong>98/0 میلمیتر و در گروه مطالعه 32/0</strong><strong>±</strong><strong>26/0 میلیمتر بود که اختلاف آماری معنی داری داشت (011/0 </strong><strong>P=</strong><strong>).</strong> <strong>نتیجه گیری: </strong> <strong>تحلیل استخوان در اطراف ایمپلنت در روش بارگذاری اکلوزالی فوری بنحو بارزی کمتر از روش بارگذاری تأخیری بود.</strong>