بررسی آزمایشگاهی استحکام باند ریزبرشی ترمیم قدیم و جدید کامپوزیت با استفاده از دو سیستم باندینگ و کامپوزیت

Abstract

<strong>مقدمه</strong><strong>: کامپوزیت رزینها به طور گسترده ای</strong> <strong>در دندانپزشکی</strong> <strong>ترمیمی</strong> <strong>استفاده</strong> <strong>می شوند و به طور عمده دارای</strong> <strong>بیس</strong> <strong>متاکریلات</strong> <strong>هستند. بزرگترین</strong> <strong>عیب</strong> <strong>این</strong> <strong>مواد انقباض</strong> <strong>پلیمریزاسیون</strong> <strong>است. نوآوری</strong> <strong>جدید، ساخت</strong> <strong>کامپوزیت</strong> <strong>بابیس</strong> <strong>سایلوران</strong> <strong>است</strong> <strong>که</strong> <strong>کمترین</strong> <strong>مقدار انقباض</strong> <strong>را دارد. هدف از این مطالعه آزمایشگاهی</strong> <strong>بررسی استحکام</strong> <strong>باند ریزبرشی</strong> <strong>بین</strong> <strong>کامپوزیت</strong> <strong>قدیمی</strong> <strong>و جدید با استفاده</strong> <strong>از دو سیستم</strong> <strong>باندینگ</strong> <strong>و کامپوزیت</strong> <strong>می باشد</strong>.<br /> <strong>مواد و روشها :</strong><strong> 78 استوانه کامپوزیتی به طور مساوی از دو گروه متاکریلات و سایلوران به ارتفاع 2 میلیمتر و قطر 5 میلیمتر ساخته شدند. نمونه ها هزار بار ترموسایکل و به شکل 6 گروه تقسیم شدند. درگروه 1، کامپوزیت </strong>z₂₅₀<strong> بعد از </strong>fresh<strong> و باندینگ </strong>p₉₀<strong> لایه جدید سایلوران روی آن قرار گرفت در گروه 2، کامپوزیت </strong>z₂₅₀<strong> بعد از </strong> fresh<strong>و اسید اچ و باندینگ </strong> p₉₀<strong> لایه جدید سایلوران روی آن قرار گرفت. در گروه 3، کامپوزیت </strong>z₂₅₀<strong> بعد از </strong> fresh<strong>و اسید اچ و باندینگ </strong>single bond<strong> لایه جدید </strong> z₂₅₀<strong> روی آن قرار گرفت</strong>.<strong> در گروههای چهارم تا ششم نحوه آماده سازی نمونه ها مشابه گروههای اول تا سوم بود. با این تفاوت که آماده سازی بر روی کامپوزیت 90</strong>P<strong> انجام شد. سپس نمونه ها تحت آزمایش استحکام باند برشی توسط دستگاه اینسترون و با سرعت </strong> mm/min<strong>1 تا نقطه شکست بارگذاری شدند .جهت تجزیه و تحلیل <br /> داده ها از نرم افزار </strong>SPSS 17<strong> استفاده شد. ابتدا نرمالیتی داده ها با آزمون کلموگروف اسمیرنوف بررسی شد. با توجه به نرمال بودن توزیع داده ها از تحلیل واریانس یک طرفه و مقایسه دو به دو به روش </strong> Tukey<strong> استفاده شد.</strong><br /> <strong>یافته ها:</strong><strong> تفاوت معنی داری در استحکام باند ریزبرشی در بین گروهها وجود داشت (001/0=</strong>p<strong>). میانگین استحکام باند ریزبرشی در کامپوزیتهای بیس سایلوران با میانگین (97/5</strong><strong>±</strong><strong>62/36) نسبت به کامپوزیتهای بیس متاکریلات (97/5</strong><strong>±</strong><strong>12/26) به طور معنی داری بیشتر بود (001/0=</strong>P<strong>)</strong><br /> <strong>نتیجه گیری:</strong><strong> کاربرد اسید اچ تاثیر بسزایی در استحکام باند ریزبرشی نداشت؛ ولی کاربرد باندینگ </strong>P₉₀<strong> در کامپوزیت سایلوران باعث ایجاد استحکام باند بیشتری شد. بیشترین میزان استحکام باند در ترمیم کامپوزیت سایلوران </strong>p₉₀<strong> با کامپوزیت سایلوران مشابه و کمترین میزان استحکام باند در ترمیم کامپوزیت متاکریلات </strong>z₂₅₀<strong> با کامپوزیت متاکریلات مشابه دیده شد. </strong><strong>در کل میزان استحکام باند ریزبرشی درکامپوزیت با بیس سایلوران بیشتر ازکامپوزیت با</strong><strong> بیس</strong><strong>متاکریلات بود </strong><strong>(0</strong><strong>01/0=</strong>P-Value<strong>)</strong>.<br />