فرهنگ و توسعه در کشورهای جهان سوم

Abstract

با گذشت بیش از شصت سال از جنگ بی نالمللی دوم، هنوز بسیاری از کشورهای جهان سوم ازتوسعۀ لازم برخوردار نشده و کیفیت<br />زندگی مردم این کشورها واقعا بهبود نیافته است. این امر در درجۀ اول معلول استفاده و بکارگیری روش و دیدگاهی بوده که در نظام<br />توسعه در کشورهای غربی کاربرد داشته، نه درکشورهای جهان سوم. بعلاوه کم توجهی به نقش عوامل فرهنگی و اجتماعی در<br />برنامه های توسعۀ اقتصادی این کشورها نیز موجب گردیده تا عملا توسعه که بازسازی تمامی نهادهای یک جامعه را دربرمی گیرد (بر<br />اساس یک اندیشه و شناخت محوری جدید بهبود و تغییر سازنده مورد نظر) حاصل نگردد. از طرفی، توجه به عوامل فرهنگی و نوگرایی<br />و رابطۀ تنگاتنگ و به هم مرتبط این دو، می تواند در موفقیت برنامه های توسعه نقش اساسی ایفا کند، و اگر توسعه از بستر و زمینۀ<br />انسانی خود جدا شود، چیزی بیش از رشد بی جان نیست. بنابراین، توسعۀ اقتصادی در اوج شکوفائی خود، بخش جدایی ناپذیری از<br />فرهنگ مردم است.<br />توسعه و پیشرفت به ایجاد زیرساخت لازم نیازمند است، ولی اکثر کشورهای جهان سوم در ابتدای حرکت به سمت توسعه، بر روی<br />صنایع سنگین سرمایه گذاری کرده که با زیرساخت لازم همسو نبوده است. از اینرو، توسعۀ موفقیت آمیز، به یکپارچگی نظام موجود<br />(سنتی) با نظام جدید نیاز دارد و استفاده از فن آوری مناسب، نه جدا شدن از آنچه در گذشته برقرار شده و جایگزینی آن با<br />دیدگاه های نو و جدید. رخدادهای ناموفق در طرح های توسعه نشان داده که یکپارچگی فرهنگ و توسعه اقدامی ضروری است تا موجب<br />قطع ارتباط مردم با گذشته، صنعت، هویت فرهنگی و ریشه های تاریخی خود نشود. تحقیقات در زمینۀ توسعه نشان می دهند که یکی<br />از اقدامات بسیار اساسی، ایجاد توانایی در خودیاری و خود توسعه ای است تا مردم بومی در بلندمدت بتوانند امور جامعه را با موفقیت و<br />اتکاء به خود انجام دهند