شناسایی عوامل مؤثر بر ایجاد سازمان مربیگرا

Abstract

مربی گری اساساً مفهومی ورزشی و عنوانی جوان در مطالعات سازمان ومدیریت است و سازمان<br />مربیگرا پارادایم جدیدی در یادگیری سازمانی میباشد که ضمن سازگاری با نظریه های جدید<br />یادگیری مانند توسعه بزرگسالی و سایر روش های یادگیرنده محور حلقه اتصال دو واژه مهم توسعه<br />سرمایه انسانی و یادگیری سازمانی است. در این پژوهش پس از مرور ادبیات و مطالعات اکتشافی در<br />خصوص مربی گری، عوامل اثرگذار بر ایجاد یک سازمان مربی گرا در قالب مدل مفهومی و در سه<br />زمینه منابع انسانی، کسب و کار و فرهنگ مربی گری خلاصه شده است. سپس با استفاده از پرسشنامه<br />سه مرحله ای دلفی به نظر و تأیید جمعی از نخبگان دانشگاهی و حرفهای صنعت بیمه ایران رسیده<br />است. یافته های پژوهش شامل توسعه مفهوم مربی گری؛ معرفی ریشه های بومی مربی گری از جمله<br />ورزش پهلوانی، عرفان و تصوف، تربیت اسلامی ونیز برخی روش های یادگیری علوم دینی مانند<br />سبک های خود آموز، انتقادی و تجربی و نهایتاً ارائه الگوی سازمانی است که بر خلاف برخی<br />دیدگاه های معمول، مربی گری را نه صرفاً ابزاری آموزشی مانند استاد شاگردی بلکه به عنوان یک<br />استراتژی برای توسعه هم زمان حکمت در کارکنان و سازمان می نگرد