تاثیر ضد اتصالی لاکتو باسیلوس رامنوسوس بر استرپتوکوک های دهانی

Abstract

سابقه و هدف: پوسیدگی دندان شایع ترین بیماری مزمن در جهان است و استرپتوکوک های گروه میوتانس اصلی ترین عامل ایجاد پوسیدگی در انسان به شمار می روند. استفاده از پروبیوتیک ها یکی از روش های جدید پیشگیری از پوسیدگی دندان می باشد. از جمله پروبیوتیک های مهم در این فرآیند لاکتوباسیلوس رامنوسوس است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر لاکتوباسیلوس رامنوسوس بر فرآیند اتصال استرپتوکوک های دهانی انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش به صورت مقطعی- توصیفی بر روی 40 سویه استرپتوکوک های میوتانس و غیرمیوتانس از نمونه های پلاک و پوسیدگی دندان افراد داوطلب مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان اصفهان انجام شد. قدرت تشکیل بیوفیلم آن ها ارزیابی و قوی ترین سویه ها در تشکیل بیوفیلم انتخاب شدند. تاثیر لاکتوباسیلوس رامنوسوس (ATCC4769) بر اتصال استرپتوکوک ها به چند روش بررسی گردید. روش 1، مخلوط هم حجم لاکتوباسیل و استرپتوکوک به طور هم زمان، روش 2، 30 دقیقه قبل از ورود استرپتوکوک به سیستم، روش 3، رسوب سلولی پروبیوتیک و در روش 4 روماند کشت شبانه پروبیوتیک استفاده گردید. یافته ها: لاکتوباسیلوس رامنوسوس در هر 4 روش موجب کاهش اتصال استرپتوکوک ها به سطح گردید. از میان روش های مورد بررسی روش 2 از بقیه موثرتر بود. به طوری که در روش 2 کاهش بیشتری در اتصال استرپتوکوک های میوتانس نسبت به غیر میوتانس ایجاد گردید. بین روش های 3 و 4 نیز تفاوتی از نظر اتصال مشاهده نشد. اما تاثیر هر دو روش بر استرپتوکوک های میوتانس از دیگر استرپتوکوک ها بیشتر بود. نتیجه گیری: استفاده از باکتری لاکتوباسیلوس رامنوسوس به عنوان پروبیوتیک اتصال استرپتوکوک های میوتانس و غیرمیوتانس به سطوح را کاهش داده و می تواند منجر به کاهش شیوع پوسیدگی دندان گردد.