ارزیابی پایداری محلی با روش IUCN در زمان‌های پیش و پس از اجرای پروژه‌ی تغذیه مصنوعی ( مطالعه موردی: روستای کال/ استان فارس)

Abstract

همواره نقش پروژه‌های تغذیه مصنوعی در پایداری توسعه مناطق مد نظر بوده است. در این پژوهش با ارزیابی پایداری روستای کال در دو زمان پیش و پس از اجرای پروژه تغذیه مصنوعی (1395-1385) با استفاده از روش IUCN و بر اساس روش دلفی کلاسیک( بر اساس تقسیم‌بندی وردنبرگ) و در سه گام و به صورت تکمیل فرم نظر خواهی و مصاحبه رودررو و با استفاده ازروش گلوله‌برفی به این نقش پرداخته شده است. این روش امکان مقایسه‌ی شرایط موجود منطقه را با وضعیت ایده‌آل خود یعنی توسعه ی کامل انسانی و یک اکوسیستم سالم و مولد فراهم می‌آورد. در این پژوهش در دو بخش اکوسیستم و رفاه انسانی از شش معیار و 14 شاخص‌) معیار‌های آب و پوشش گیاهی هر کدام سه شاخص و معیارهای خاک، جمعیت، فقر و کاربری هر یک دو شاخص) استفاده شده است. در این تحقیق از نظرات 16 خبره استفاده شده است. نتایج نشان داد، میزان پایداری بخش اکوسیستم در پیش و پس از اجرای پروژه در وضعیت متوسط (07/50 و 03/51) می‌باشد که با شیب ملایم روند صعودی دارد. میزان پایداری بخش انسان در حالت پایداری متوسط در پیش از اجرا (47/50) به حالت تقریباً پایدار در پس از اجرا (13/61) ارتقاء پیدا کرده است. همچنین از میان شاخص‌ها، شاخص‌های EC (26 به 8/21)، تصرف اراضی (92 به 6/83) و تبدیل مراتع (80 به 65) از دیدگاه پایداری توسعه سیر نزولی پیدا کرده‌اند. در مجموع، محدوده‌ی روستای کال در پیش و پس از اجرای پروژه در وضعیت پایداری متوسط می‌باشد که با شیب ملایم روند صعودی دارد.