مفهوم و ارزیابی تاب آوری اقتصادی ایران

Abstract

<em>دریک تعریف ساده، تاب‌آوری «توانایی یک سیستم جهت جذب آشفتگی و سازماندهی مجدد در حالی که متحمل تغییر شده، تعریف می شود به طوری که سیستم هنوز وظیفه، ساختار، مشخصات و بازخورهای یکسانی را حفظ کند.» در این مقاله میزان تاب</em><em>‌</em><em>آوری اقتصاد ایران با استفاده از یک شاخص کلی که مبنای آن شاخص جک بورمن و همکارانش است در طول دوره</em><em>زمانی 1392-1375 مورد مطالعه قرار گرفته و نتایج آن با شاخص بریگوگلیو مقایسه شده است. برای محاسبه شاخص تاب</em><em>‌</em><em>آوری نهایی در مرحله اول، متغیرها را هم</em><em>‌</em><em>جهت، سپس نرمال کرده تا همه مقادیر بین صفر و یک قرار بگیرند. در نهایت متوسط وزنی این متغیرها را به دست می</em><em>‌</em><em>آوریم که مقدار شاخص</em><em>‌</em><em>های تاب</em><em>‌</em><em>آوری بین صفر و یک به دست می</em><em>‌</em><em>آید. هر چه این شاخص به صفر نزدیک‌تر باشد، تاب</em><em>‌</em><em>آوری کمتر و هر چه به یک نزدیک‌تر باشد، تاب</em><em>‌</em><em>آوری بیشتر است. نتایج نشان می</em><em>‌</em><em>دهد که تاب</em><em>آوری صرفنظر از روندهای افزایشی یا کاهشی در طول دوره</em><em>‌</em><em>ها، پایین بوده است و تقریبا در تمامی دوره مورد بررسی کمتر از 5/0 است. در سال 1380 تاب</em><em>آوری به دلیل کاهش کسری بودجه و کاهش نرخ تورم و همچنین بهبود حکمرانی به حداکثر خود رسیده و در سال‌های بعد روند کاهشی پیدا کرده است. این شاخص از سال 86 به بعد، در پایین</em><em>ترین حد خود قرار دارد. که براساس شاخص</em><em>‌</em><em>ها می</em><em>توان گفت دلیل اصلی آن بدتر شدن مولفه</em><em>‌</em><em>های حکمرانی و کارایی بازار بوده است.</em>