شناسایی فازهای گذار از بحران هسته‌ای نیروگاه فوکوشیما- دایچی بر مبنای تحلیل زمانی حادثه

Abstract

حادثه­ی نیروگاه هسته­ای فوکوشیما- دایچی در ژاپن، باور برخورداری از ایمنی کافی در نیروگاه­های هسته­ای موجود را به سختی به چالش کشید. تأسیسات پیشرفته و آمادگی­های ایجاد شده در پاسخ­گویی به بحران در نیروگاه مورد اشاره نتوانست مانع از گسترش سریع حادثه شود که پی­آمد آن وقوع جدی­ترین بحران نیروگاهی در تاریخ جهان، پس از حادثه­ی چرنوبیل بود. این نوشتار با بررسی زمانی حادثه­ی نیروگاه فوکوشیما- دایچی و اقدام­های انجام شده برای مهار آن به شناسایی فازهای اصلی گذار از این بحران می­پردازد. از میان پنج فاز اصلی شناسایی شده، سه فاز نخست عمدتاً به اقدام­های واکنشی موضعی (نه فراگیر)، ارزیابی وضعیت و گردآوری اطلاعات به منظور برنامه­ریزی برای انجام <br /> اقدام­های فراگیر اختصاص داشته است. بررسی تأثیر هر فاز بر گسترش دامنه­ی حادثه، بدون شک در آمادگی و برنامه­ریزی مناسب برای مقابله با حوادث مشابه بسیار ارزشمند و حیاتی است. هم­چنین، کاستی­های موجود در تدبیرهای پیش­گیرانه که منجر به بروز حادثه شد و ناکارآمدی ساختار ایمنی هسته­ای ژاپن در ممانعت از گسترش سریع حادثه مورد بررسی قرار گرفته­اند. این نوشتار با تحلیل عوامل ریشه­ای، راه کارهایی را برای <br /> پیش­گیری از حوادث مشابه و کوتاه نمودن فازهای اولیه­ی گذار از بحران پیشنهاد می­نماید.