قابلیت اعمال حق شرط نسبت به کنوانسیون‌ها راجع به مسئولیت مدنی هسته‌ای و راهبرد جمهوری اسلامی ایران
دریافت مدرک
FullText
اندازه فایل:
849.6کیلوبایتنوع فايل (MIME):
PDFنوع مدرک
Textمقاله پژوهشی
زبان مدرک
فارسیچکیده
کنوانسیون‌های راجع به مسئولیت مدنی در قبال خسارت هسته‌ای رویکرد واحدی در خصوص قابلیت اعمال حق شرط نسبت به مقررات خود اتخاذ نکرده‌اند. برخی از این کنوانسیون‌ها اعمال شرط نسبت به مقررات خود را به توافق تمامی طرف‌ها منوط کرده‌اند. این در حالی است که برخی دیگر یا سکوت کرده یا اعمال حق شرط را نسبت به مقررات خاصی اجازه دادند. جمهوری اسلامی ایران تاکنون (1396) به عضویت این کنوانسیون‌ها در نیامده است و بنابراین بررسی مقررات کنوانسیون‌های مذکور راجع به حق شرط می‌تواند، در صورت تصمیم کشور مبنی بر الحاق به آن‌ها، روشنگرانه باشد. نگارندگان این مقاله بر این نظر است، چنانچه اعمال حق شرط نسبت به مقررات این کنوانسیون‌ها به لحاظ حقوقی ممکن باشد، ضروری است در صورت تصمیم به الحاق، آن بخش از مقررات کنوانسیون‌های مذکور که اعمال آن‌ها می‌تواند در تغایر با منافع ملی و الزامات حقوقی کشور باشد مورد تحفظ قرار گیرد.
کلید واژگان
حق شرطکنوانسیونهای راجع به مسئولیت مدنی هسته‌ای
کنوانسیون وین راجع به حقوق معاهدات
شماره نشریه
1396تاریخ نشر
2018-02-201396-12-01
ناشر
پژوهشگاه علوم و فنون هسته‌ایNuclear Science and Technology Research Institute
سازمان پدید آورنده
پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای، سازمان انرژی اتمی ایران، تهران – ایرانپژوهشگاه علوم و فنون هسته ای، سازمان انرژی اتمی ایران
شاپا
1735-18712676-5861
