فنون بازنمایی باروک در هزارتوهای قلعة هاوارد بارکر

Abstract

نوشتار پیش رو در صدد آنست تا با بررسی دراماتورژی هاوارد بارکر<br />در نمایش‌نامه‌اش <em>قلعه</em>، که اولین بار در سال 1985 توسط شرکت تئاتر<br />رویال شکسپیر (RSC) به نمایش درآمد، پرده از فنون بازنمایی باروک به‌کار رفته در این<br />نمایش‌نامة سیاسی بردارد. در این مقاله نویسندگان<br />سعی دارند تا با تکیه بر خوانش دلوز از معماری باروک و همچنین نظریات فوکو در<br />رابطه با بازنمایی باروک، نمایشنامة <em>قلعه</em> را تجلی ظرافت، پیچیدگی و خوف حاکم<br />بر معماری هزارتوی <em>قلعه</em> معرفی کنند. در این راستا، قلعه تصویری نمادین از<br />خُردجهانی است که بازتاب شکل‌گیری جهان کلان نمایش است. مقاله با بررسی این موضوع،<br />به این نتیجه می‌رسد که در نمایش سیاسی بارکر، خلاف نمایش‌های سیاسی باب روز که<br />بازنمایی واقعیت را ملاک قرار می‌دهند، «بازنمایی بازنمایی» تنها نوع ممکن بازنمایی<br />است و نمایش بارکر با رد امکان و حتی کارایی بازنمایی واقعیت بیرونی، نمایش‌نامه<br />خود را لایه‌دار و تودرتو می‌کند که نتیجه آن خلق ساختاری به‌ تکلف و غنای معماری<br />باروک است.