نقد حکم فقهی لیلۀ‌الدفن (نماز وحشت) در اندیشۀ فقیهان متأخرالمتأخر و معاصر

Abstract

انسان که با صدایی پرطنین هراسان می‌شود، در آغازین مواجهۀ خود با جهان آخرت که در روایات از آن با شب اول قبر تعبیر شده است، ناگهان به هزاران پدیدة ناآشنا برمی‌خورد. پیامبر اسلام (ص) با توصیۀ بازماندگان به صدقه از طرف میّت، برای این مرحلة پرهراس از حیات بشر چاره‌جویی کرده و برای بازماندگان نادار هم نمازی معروف به «نماز وحشت» جایگزین فرموده است. اصل این مسئله در فقه متقدمان و متأخران وجود ندارد و در فقه متأخرالمتأخرین آن هم به‌صورت ناقص متولد شده؛ زیرا توصیۀ ترتیبی یادشده به تعیّن نماز وحشت تقلیل یافته و شرطِ ناداری به‌کلی فراموش شده است. نتیجه اینکه نه‌تنها بر سر زبان همۀ متشرعه بلکه در همۀ متون فقهی متأخرالمتأخرین تا عموم رساله‌های عملیۀ معاصر، تنها مستحب لیلۀ‌الدفن همان نماز وحشت انگاشته شده است. پژوهۀ فرارو با ریشه‌یابی تاریخی – فقهی این مسئله و تحلیل اقوال و روایات آن، با کمک روش اجتهاد کوشیده است سنت اصیل اسلامی در این مرحلۀ بسیار حساس از زندگی انسان را بازکاوی کند. امید آنکه اگر جامعۀ فقهی این تلاش را موفق بداند، رساله‌های عملیه و سپس بیان مبلغان و در نهایت عملکرد متشرعه نیز در این موضوع بازنگری شوند.