پردازشِ سازه انگارانۀ سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دورۀ سازندگی؛ با تاکید بر رهیافت اسلام گرایی

Abstract

شرایط جمهوری اسلامی ایران در دوران پسا جنگ وضعیتی را به وجود آورده بود که تمامی ساحت­ها از جمله ساحت سیاست خارجی را دچار تحول ساخته بود. پس از پایان یافتن جنگ عراق علیه ایران، دورۀ نوینی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی آغازیدن گرفت که از آن به «سازندگی» یاد می­شود. آنچه نگارۀ حاضر در پی آن می باشد، این است که رویکرد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دولت سازندگی را با رهیافتی سازه­انگارانه و با لحاظ کردن یکی از مولفه­های سه­گانه هویت ملی یعنی «اسلامیت» مورد بررسی قرار دهد. از این رو در پژوهش حاضر تلاش می­شود که با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر اطلاعات و داده های کتابخانه­ای، ضمن تبیین یکی از سه لایۀ هویت ملی یعنی «اسلامیت» و نحوۀ تکوین آن و شناخت و معرفت نسبت به سیاست خارجی زمانۀ دولت هاشمی، در نهایت به این سوال پاسخ دهد که «اسلامیت» به عنوان یکی از محورهای هویت ملی ایران چه تاثیری در ایجاد و تکوین سیاست خارجی دورۀ مورد بررسی داشته است؟