تعلیق درانحلال عقد

Abstract

<strong>چکیده</strong><br /> اراده‌هایی که عقد را به وجود آورده‌اند، همان اراده‌ها می‌توانند به حیات اعتباری و استمراری عقد خاتمه دهند که با انجام این عمل، تعهدات و تکالیف طرفین نسبت به هم از بین می‌رود و طرفین در شرایط قبل از انعقاد عقد قرار خواهند گرفت، در حقیقت تراضی جوهر عقد است. بنابراین تعلیق در انحلال، چیزی جز نوعی شرط در عقود، بخصوص عقود شرطی و فسخی نمی‌تواند باشد.و عقد با تمام آثار و تعهدات به حیات خود ادامه می­دهد بنابرین انحلال عقد معلق بر امری احتمالی و نامعلوم در آینده می‌گردد و اگر معلق علیه در ظرف مدت زمان مشخص شده اتفاق بیافتد، عقد خودبه خود منحل می‌گردد بدون اراده طرفین و به جهت بروز عاملی خارجی اتفاق می­افتد. وانگهی اثر انحلال که ناشی از تعلیق باشد ناظر بر آینده است،یعنی جریان و نفوذ حقوقی عقد مربوطه را، متوقف می‌کند و تشکیل آن را بر هم می‌زند و نسبت به گذشته هیچ‌گونه پس رفت و اثر قهقرائی ندارد و از زمان ظهور، سبب فروپاشی عقد می‌باشد. با همه اختلاف نظرها در زمینه بطلان و صحت تعلیق در عقود هم در خود قانون هم در فقه نظر مشهور بر صحت تعلیق بخصوص در زمینه اثر عقد است که بنا بر توضیح بالا دو نوع تعلیق از هم باز شناخته شده که به تعلیق در انحلال و تعلیق در انعقاد یاد می‌شود. و در این مقاله در مورد انحلال معلق بحث خواهیم کرد.<br /> <strong>واژگان کلیدی:</strong> عقد، انحلال، تعلیق، معلق‌علیه