بررسی فقهی و حقوقی تأثیر تعیین مدت بر اختیار فسخ در عقود جایز

Abstract

چکیده<br /> در نظام حقوقی ایران عقوداز جهت دوام واستحکام به دودسته جایز و لازم تقسیم شده‌است. یکی از تفاوت‌های اساسی میان این دو این است که عقود جایز، عقودی متزلزل و غیرمستحکم می‌باشند به طوری که هر یک از طرفین عقد هر وقت بخواهد می‌تواند آن را فسخ کند در حالی که عقود لازم از استحکام برخوردار و برخلاف عقود جایز طرفین عقد نمی‌توانند آن را فسخ کنند مگر در مواردی که قانونگذار اجازه آن را داده باشد.<br /> یکی از موضوعات قابل توجه در مورد عقود جایز که معمولاً جنبه استمراری نیز دارند این است که آیا تعیین مدت برای این دسته از عقود موجب استحکام و کاهش تزلزل آنها می‌گردد و از اختیار مطلق فسخ طرفین عقد در طول مدت می‌کاهد یا نه؟ قانونگذار حکم صریح و جامعی در این خصوص مقرر نکرده است و موضوع از دیدگاه فقهای امامیه و حقوقدانان نیز اختلافی است. در این تحقیق سعی شده است ضمن تبیین موضوع و دیدگاه‌های موجود در خصوص آن، به نقد و بررسی آنها پرداخته شود.<br /> <strong>واژگان کلیدی</strong>:عقد جایز،عقد لازم،مدت عقد،حق فسخ واستحکام.