نابرابری‌های شهری تهدیدی برای امنیت اجتماعی تهران، رویکردی در جغرافیای سیاسی

Abstract

نویسنده در این مقاله به بررسی یکی از مهمترین عوامل تهدید امنیت ملی یعنی – نابرابری‌های شهری – می‌پردازد. موقعیت کنونی کشور ایران که مراحل گذار تاریخی خود را می‌گذراند، سبب رشد بیرویه جمعیت شهری و افزایش نابرابری‌ها در مناطق مختلف آن گردیده و مدل خاصی از جغرافیای سیاسی شهری را ایجاد کرده است. این بررسی کوششی برای ارزیابی وجوه نابرابری با استفاده از شاخصهای اشتغال و مسکن در مناطق 22گانه شهر تهران است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که در مناطق 22 گانه تهران تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای از نظر فرصت‌های شغلی وجود دارد. به طوری که گروه شغلی کارگران ساده در بخش‌های جنوبی شهر بیش از نیمه شمالی آن متراکم هستند. همچنین بررسی‌های انجام شده راجع به پراکندگی فقر با استفاده از ساکنان چهارنفر به بالا ساکن در یک اتاق حکایت از آن دارد که مناطق متراکم فقر نیز به طور یکسان در شهر پراکنده نشده‌اند.چنانکه مناطق جنوب شهر، حوزه‌های متمرکز فقر را تشکیل می‌دهند. با توجه به شاخص‌های مورد بررسی، یکی از مهمترین منابع تهدید امنیت اجتماعی و ملی در تهران، نابرابری درپراکندگی مشاغل ابتدایی و فقر و تمرکز آن در جنوب شهر می‌باشد. با توجه به نکات مذکور باید اذعان کرد که نابرابری و محرومیت شهری، خطری مستقیم برای امنیت اجتماعی بشمار می‌آیند.