تحلیل جغرافیای سیاسی از نظامهای حکومتی در حال توسعه

Abstract

مطالعه حاضر به بررسی تکامل نظام‌های سیاسی در هفت منطقه در حال توسعه جهان شامل آمریکای شمالی و مرکزی، آفریقای شمالی و کشورهای جنوب صحرا، خاورمیانه و آسیای مرکزی و جنوب شرق آسیا از زمان استقلال سیاسی تا اوایل قرن بیست و یکم می‌پردازد. چهارچوب نظری پژوهش دارای دو گزاره است: مشکل اصلی دولت‌سازی در جهان سوم، فقدان نسبی انسجام مرزهای جغرافیایی در پاسخ به تهدیدات نظامی خارجی و توانایی محدود دولت‌ها در اعمال حاکمیت خود در سرزمین‌های کمتر مسکونی شده است. دیگر فرضیات به مشکل جمعیت و توپوگرافی در اداره امور عمومی؛ تأثیر تقسیمات زبانی و قومی در حمکرانی؛ دینامیسم خشونت و اعترضات داخلی؛ و رابطه بین مرزها و منازعات داخلی می‌پردازد. این موارد در سه سطح تحلیل، بررسی می‌شود. مدل سطح داخلی بر ابزار توانایی اعمال قدرت داخلی تأکید دارد که بر توانایی نخبگان سیاسی در زمینه اداره کردن مالیات در سراسر فضای سرزمینی دلالت دارد. مدل سطح بین‌المللی، تأثیر این متغیرهای ساختاری داخلی را در میزان مشارکت دولت در منازعات بین‌الدولی مسلحانه برآورد می‌کند. مدل آخری به بررسی وابستگی متقابل بین متغیرهای داخلی و خارجی می‌پردازد. نتایج عنوان می‌کند که اگرچه چندین عامل تأثیر مهمی در روندهای انسجام و منازعه در تمامی نظام‌ها دارد، اما در واقع یک متغیر قابل ملاحظه بین مناطق وجود دارد که تعمیم‌دهی‌های معمول در زمینه کیفیات داخلی کشورهای در حال توسعه را زیر سوال می‌برد.<br /> <br />