کاربرد و مدیریت آب شور و لب شور در خربزه دیررس سبزوار

Abstract

کاشت گیاهان زراعی مناسب و سازگار با آب‌های شور و لب‌شور می‌تواند نقش موثری در افزایش درآمد کشاورزان و صادرات میوه به خارج کشور داشته باشد. خربزهای غالب در الگوی کشت خراسان بزرگ، بیشتر مصرف تازه‌خوری داشته و در صادرات میوه به خارج کشور جایگاهی ندارند. برای بررسی امکان استفاده از خربزه دیررس سبزوار (مه‌ولاتی) با استفاده از آبهای شور و لب‌شور در کاهش تلفات آب و افزایش صادرات، آزمایشی با 7 تیمار و 3 تکرار در قالب بلوک‌های کامل تصادفی با استفاده از روش آبیاری قطره‌ای نواری، در مشهد انجام شد. تیمارهای آبیاری عبارت بودند از، آبیاری با آب شیرین (6/0 دسی­زیمنس بر متر) از ابتدای کاشت تا پایان برداشت محصول (T1)، آبیاری با آب دارای شوری 3 دسی­زیمنس بر متر (لب‌شور)، از ابتدای کاشت تا برداشت محصول (T2)، آبیاری با آب دارای شوری 6 دسی زیمنس بر متر (شور)، از ابتدای کاشت تا پایان برداشت محصول (T3)، آبیاری با آب دارای شوری 3 دسی­زیمنس بر متر از 40 روز بعد از جوانه زنی تا برداشت محصول (T4)، آبیاری با آب دارای شوری 3 دسی ­زیمنس بر متر از 20 روز بعد از جوانه زنی تا برداشت محصول (T5)، آبیاری با آب دارای شوری 6 دسی­زیمنس بر متر از 40 روز بعد از جوانه زنی تا برداشت محصول (T6)، آبیاری با آب دارای شوری 6 دسی­زیمنس بر متر از 20 روز بعد از جوانه زنی تا برداشت محصول (T7). نتایج نشان داد که، شوری آب باعث کاهش عملکرد کل، عملکرد بازارپسند و کارآیی مصرف آب آبیاری شد اما تفاوت بین عملکردهای تیمارهای آب شور و لب‌شور معنی‌دار نبودند. آبیاری با آب شیرین در اوایل دوره رشد باعث افزایش محصول نشده بلکه، تنش بیشتری به گیاه وارد کرد. در این آزمایش، با وجود شور شدن آب و کاهش محصول، هنوز خربزه‌های تولیدی، برای صادرات مناسب بودند.