مطالعه هیستولوژی و هیستومورفومتری اپی‌دیدیم متعاقب استرس عدم تحرک در موش سوری

Abstract

استرس عدم تحرک به عنوان یک استرس فیزیکی و روانی تاثیرات سوء بر بافت­های مختلف بدن دارد. مطالعات زیادی در مورد اثرات استرس بر روی دستگاه تناسلی و باروری صورت گرفته­ است. هدف اصلی از این مطالعه، ارزیابی اثرات استرس عدم تحرک بر بافت اپی­دیدیم در موش سوری می­باشد. در این تحقیق تعداد 140 سر موش سوری نر بالغ به 7 گروه تیمار و 7 گروه شاهد به صورت تصادفی تقسیم شدند. در گروه­های تیمار موش­ها به ترتیب 1، 3، 7، 15، 30، 45 و 60 روز تحت استرس عدم تحرک قرار گرفتند. درگروه­های شاهد حیوانات فقط جابه­جا شدند. پس از اتمام دوره آزمایش، جهت بررسی میزان هورمون­های تستوسترون و کورتیزول نمونه خون و جهت مطالعات هیستولوژی و هیستومورفومتری نمونه­های بافت اپی­دیدیم اخذ گردید. داده‌ها به صورت میانگین± انحراف معیار بیان شده و با روش آزمون تی وابسته مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مقدار 05/0<em>p</em><برای تعیین سطح معنی‌دار بودن اختلاف بین گروه‌ها در نظر گرفته شد.نتایج این مطالعه نشان داد که میزان هورمون تستوسترون تمامی گروه­ها در مقایسه با گروه شاهد کاهش معنی­دار (05/0<em>p</em><) داشتند. میزان کورتیزول در روزهای 1، 3، 7 و 15 افزایش معنی دار (05/0<em>p</em><) داشته، ولی در سایر گروه­ها تفاوت معنی­دار مشاهده نشد. مطالعات بافتی نشان داد که در گروه­هایی که 30، 45 و 60 روز تحت استرس بودند، در سه ناحیه سر، بدنه و دم اپی­دیدیم، قطر لوله کاهش و بافت بینابینی افزایش معنی­دار (05/0<em>p</em><) داشت. ضخامت اپی‌تلیوم در ناحیه سر و بدنه در گروه­هایی که 15، 30، 45 و 60 روز تحت استرس بودند و در ناحیه دم در گروه­هایی که 30، 45 و60 روز تحت استرس بودند، کاهش معنی­داری (05/0<em>p</em><) داشت. نتایج این مطالعه مؤید اثرات سوء استرس عدم تحرک بر بافت اپی­دیدیم می­باشد. با افزایش مدت استرس، اثرات جانبی افزایش می­یابد.