بررسی سطح پلاسمایی هپسیدین، سیستاتین سی و ژلسولین در تیلریوز گوسفندی (نژاد قزل) بر اساس سن و شدت پارازیتمی

Abstract

<strong>بیماری تیلریوز یکی از معضلات مهم</strong><strong> </strong><strong> صنعت دامداری در اکثر نقاط جهان و ایران بوده که نقش مهمی در کاهش تولید شیر و گوشت داشته و در ضمن باعث ضایعات گسترده خونی و بافتی می‌گردد. هدف از این مطالعه بررسی تغییرات پلاسمایی هپسیدین، سیستاتین سی و ژلسولین در گوسفندان نژاد قزل مبتلا به تیلریوز می‌باشد. در این مطالعه پس از اخذ نمونه خون از گروه‌های بیمار و سالم، اقدام به تعیین فراسنجه­های خونی اعم از</strong><strong>هموگلوبین، هماتوکریت، گلبول­های قرمز</strong><strong>و گلبول­های سفید </strong><strong>گردید، سپس فراسنجه­ها­ی پلاسمایی فوق‌ نیز با کیت‌های اختصاصی و به کمک تکنیک الایزا اندازه‌گیری شدند. نتایج حاکی از افزایش معنی‌دار</strong><strong>(01/0</strong><strong><em>p</em></strong><strong><</strong><strong>) </strong><strong> هپسیدین</strong><strong>و سیستاتین سی </strong><strong>و کاهش معنی‌دار (01/0</strong><strong><em>p</em></strong><strong><</strong><strong>) ژلسولین در گروه بیمار (30 رأس) نسبت به گروه سالم (30 رأس) بود. همچنین، افزایش سن و شدت پارازیتمی، باعث تشدید تغییرات شدند، به‌طوری­که بیشترین غلظت هپسیدین و سیستاتین سی و بیشترین تعداد لنفوسیت‌ها در گروه سنی 4 ساله و با شدت پارازیتمی بیش از 4 درصد و کمترین غلظت ژلسولین و سایر </strong><strong>فراسنجه</strong><strong>­های هماتولوژیک نیز در همان گروه سنی و با همان شدت پارازیتمی مشاهده شد. </strong><strong>با توجه به نتایج بدست آمده، به احتمال زیاد التهاب و آسیب سلولی گسترده در گوسفندان مبتلا به تیلریوز در بافت‌های مختلف و به‌خصوص در کلیه­ها وجود دارد.</strong>