بررسی مشروعیت سبک زندگی ریاضتی بر اساس قاعده لاضرر

Abstract

ریاضت که به‌عنوان سبک زندگی عرفانی و برای تهذیب نفس از جانب سالکان ریاضت‌پیشه در قالب دستورالعمل‌های خاص سلوکی تحقق می‌یابد، در برخی از موارد موجب آسیب‌های فراوان بدنی می‌شود که موجب کم‌رغبتی نسبت به این‌گونه از سبک زندگی شده است. تشخیص اینکه کدام‌یک از این آسیب‌ها مجاز و کدام‌یک ممنوع است و این جواز و منع پیرو چه اصول و قواعدی است، امری است لازم که با روش توصیفی و تحلیلی به آن می‌پردازیم. با توجه به اینکه این آسیب‌ها با قاعده لاضرر پیوندی ناگسستنی دارند، به این قاعده با توجه به اصول و قواعد و همچنین مبانی حاکم بر آن می‌پردازیم تا راهنمای مشتاقان این‌گونه از سبک زندگی شود. بر این اساس، چون سبک زندگیِ ریاضتیِ پیشنهادی ما در مسیر عقل و شرع و عرف بوده و انسان علاوه بر همه‌جانبه‌نگری، به مرتبه معنوی خود توجه داشته و ضرر معتنابهی بر او وارد نمی‌شود و مصلحت اهمی نیز در انجام ریاضت وجود دارد، می‌توان حکم به جواز این سبک از زندگی نمود.