دستیابی به حداقل های ضروری یادگیری در واحد بارداری زایمان و موانع اجرای آن از دیدگاه دانشجویان مامایی دانشکدة پرستاری و مامایی اهواز

Abstract

دانشجویان رشتة مامایی لازم است در پایان دورة تحصیل، از حداقل توانمندی برای ارائة خدمات حرفه ای برخوردار باشند. هدف از این پژوهش، تعیین میزان دستیابی دانشجویان مامایی به حداقل های یادگیری در واحد بارداری و زایمان و موانع اجرای آن می باشد. در این مطالعة توصیفی، کلیة دانشجویان ترم آخر کارشناسی مامایی در سال های 90- 89 به روش سرشماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامة مربوط به حداقل های یادگیری در واحدهای کارآموزی-کارورزی بارداری و زایمان بود. داده ها با نرم‌افزار 12spss به صورت توزیع فراوانی و بررسی کلی با مقیاس مطلوب، نسبتاً مطلوب و نامطلوب تجزیه و تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد، میزان دستیابی به حداقل های یادگیری در واحد بارداری و زایمان در 61.11 درصد نامطلوب و 33.33 درصد مطلوب ذکر گردید. در این مطالعه، فقط 30 درصد دانشجویان توانسته بودند تعداد زایمان را مطابق حداقل های یادگیری انجام دهند. مهم ترین موانع اجرای یادگیری به ترتیب اهمیت: انجام کار توسط اینترن و رزیدنت، انتخاب محیط بالینی نامناسب، تعداد کم بیماران، مهارت و تجربة کم مربی تعداد زیاد دانشجویان ذکر گردید در برخی موارد دانشجویان موفق به انجام حداقل های یادگیری نشده و یا تجربة آنها در کسب مهارت ضعیف بوده است که به طبع آن آموزش ناکافی در این زمینه اثرات نامطلوبی را بر کیفیت آموزش و در نهایت سلامت مادران به دنبال خواهد داشت و لذا لازم است که حداقل <br />های آموزشی بازنگری و با توجه به ماهیت کسب هر مهارت بالینی و موارد پیشنهادی مجدداً تعریف و منطبق با نیاز فراگیران تنظیم شوند. همچنین به دلیل محدودیت تعداد بیمار و فضای آموزشی بیمارستان‌ها، پیشنهاد می‌شود که از مانکن، مولاژ، و لوح فشرده، بیمارستان‌های غیر آموزشی در امر آموزش دانشجویان و دوره‌های بازآموزی برای ارتقای مهارت‌های مربی به کار گرفته شود.