بررسی رابطه اعتماد به نفس و خودارزیابی بالینی دانشجویان پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر سال 1393

Abstract

یکی از بهترین روش هایی که برای تعیین دانش و مهارت بالینی استفاده می شود خودارزیابی است؛ موفقیت بالینی و خودارزیابی به عنوان نشانگر کیفیت عملکرد بالینی تحت تآثیر عوامل متعددی است. شناخت فاکتورهای موثر می تواند در بهبود عملکرد بالینی موثر باشد. پژوهش حاضر به بررسی ارتباط اعتماد به نفس با خودارزیابی بالینی در دانشجویان پیراپزشکی پرداخته است. مطالعه حاضر، مطالعه‌ای توصیفی- تحلیلی و از نوع مقطعی است که بر روی 145 دانشجوی پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر به شیوه سرشماری در سال 1393 انجام گردید. برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد اعتماد به نفس کوپراسمیت و پرسشنامه محقق ساخته خودارزیابی بالینی استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss و روش‌های اماری توصیفی و استنباطی تی مستقل، آنالیز واریانس و رگرسیون خطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش 1/2±7/22 سال بود. میانگین و انحراف معیار نمره اعتماد به نفس و خودارزیابی به ترتیب 01/15±15/82 و 47/6±48/ 48 بود. آزمون های تحلیلی نشان داد که متغیرهای دموگرافیک با خودارزیابی بالینی ارتباطی ندارد ولی اعتماد به نفس 14% نمره خودارزیابی بالینی دانشجویان را پیش بینی کرد(386/0r= و 001/0>P). با توجه به اینکه کسب مهارت‌های بالینی توسط دانشجویان رشته‌های پیراپزشکی نقش مهمی در موفقیت شغلی آنان در آینده دارد و با توجه به ارتباط مستقیم اعتماد به نفس با خودارزیابی بالینی، طراحی مداخلات و استراتژی های افزایش دهنده اعتماد به نفس در دانشجویان بایستی از دغدغه‌های سیاست‌گذاران آموزش عالی باشد.