بررسی موانع محیطی موجود در آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان و مدرسان پرستاری

Abstract

: آموزش بالینی نوعی آموزش است که دانشجو در تعامل با مربی و محیط، مفاهیم آموخته شده را در حیطه‌ی عمل به کار می‌گیرد. با وجود تلاش‌هایی که از طرف مسؤولان آموزش پرستاری و مسؤولان درمانی برای اصلاح مشکلات آموزش بالینی صورت گرفته، واقعیت‌ها مؤید آن است که در جنبه‌ی تربیت پرستار بالینی، آموزش پرستاری دستخوش کاستی‌های فراوان است. لذا با توجه به تأثیرگذاری محیط در کیفیت آموزش، طی این مطالعه مشکلات محیط آموزش بالینی مورد بررسی قرار گرفته است. ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسشنامه‌ی محقق ساخته شامل دو قسمت برای دو گروه مربی و دانشجو بود. جامعه‌ی مورد پژوهش را کلیه‌ی مدرسان پرستاری دانشکده‌های پرستاری و مامایی تبریز، مراغه و اهر و دانشجویان ترم 8 پرستاری این دانشکده‌ها تشکیل می‌دادند. تعداد50 نفر در گروه مربی و 107 نفر در گروه دانشجو که به روش سرشماری انتخاب شده بودند به سؤالات پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی (نسبت‌ها، درصدها، جداول توزیع فراوانی، انحراف معیار) تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که توزیع امتیازات از دیدگاه دانشجویان در زمینه‌ی موانع محیط آموزش بالینی بیشترین نمره درصدی مربوط به "تبعیض بین دانشجویان پرستاری و سایر دانشجویان علوم پزشکی" و کمترین نمره درصدی مربوط به "عدم تناسب تعداد بیماران با تعداد دانشجو" می‌باشد. توزیع امتیازات از دیدگاه مدرسان مورد پژوهش در زمینه‌ی موانع محیط آموزش بالینی نشان داد که بیشترین نمره درصدی مربوط به، "عدم وجود سیستم ثبت و گزارش‌نویسی مطابق با استانداردهای پرستاری (SOAPIE )" و "کمبود وسایل لازم جهت انجام روش‌های پرستاری" و کمترین نمره درصدی مربوط به "عدم وجود تشخیص‌های متنوع بیماری" می‌باشد. لذا بهبود امکانات و تجهیزات محیط بالینی و بازنگری در سیستم ثبت و گزارش‌نویسی مطابق با استانداردهای پرستاری توصیه می‌شود.