بررسی تأثیر اصلاح تکنیک بر فعالیت عضلات منتخب در مردان فعال مبتلا به پرونیشن عملکردی مچ پا حین عملکرد فرود

Abstract

زمینه و هدف: مبتلایان به پرونیشن مچ پا که به شکل ویژه عوامل درونی خطرساز آسیب اندام تحتانی را به همراه دارند، بررسی استفاده از پارامترهای کنترل حرکتی و مشاهده اثر بخشی آن در اصلاح حرکت و پیشگیری از آسیب این افراد در شرایط نزدیک به فعالیت ورزشی و همراه خستگی محیطی و موضعی می تواند یافته سودمندی در جهت کاهش خطرپذیری آسیب این افراد باشد.<br /> روش بررسی: طرح تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی می‌باشد. 20 مرد جوان فعال با دامنه سنی و مبتلا به پرونیشین مچ پا در یک پروتکل خستگی عملکردی اندام تحتانی شرکت متعاقبا تست فرود از جعبه 30 سانتی متری و ارزیابی الکترومایوگرافی عضله همسترینگ را در چهار زمان بدون مداخله و بدون خستگی، با مداخله و بدون خستگی، بدون مداخله و با خستگی و با مداخله همراه خستگی انجام دادند.<br /> یافته ها: نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان دارد که بین فعالیت عضلانی در زمان های بدون مداخله و بدون خستگی، با مداخله و بدون خستگی و همچنین با مداخله همراه خستگی تفاوت معنادار (p=0.001) وجود دارد و بین زمان های بدون مداخله و بدون مداخله همراه خستگی تفاوت معناداری (p>0.05) دیده نشد.<br /> نتیجه‌گیری: به نظر می رسد اصلاح تکنیک فرود می تواند با تغییر فعال سازی عضله همسترینگ طبق فاکتور های کاهنده اثبات شده خطر آسیب زانو، مچ و نهایتا تنه را در مردان مبتلا به پرونیشن عملکردی مچ پا کاهش دهد.