اثر خود تنظیمی و فاصله کانون توجه بیرونی بر یادگیری سرویس بدمینتون در دختران جوان

Abstract

هدف از پژوهش حاضر مطالعه اثر خودتنظیمی و فاصله کانون توجه بیرونی بر یادگیری سرویس کوتاه بدمینتون در دختران جوان بود. بدین منظور 60 دانشجوی دختر مبتدی داوطلب با دامنه سنی 24-19 سال در یک طرح عاملی ترکیبی شرکت کردند. ابزار سنجش سرویس کوتاه بدمینتون، آزمون 6 ارزشی گود و مگیل (1986) بود. شرکت کننده‌ها به طور تصادفی در گروه‌های کانون توجه درونی تحمیلی، کانون توجه بیرونی با فاصله دور تحمیلی، فاصله نزدیک تحمیلی و فاصله خودتنظیم جایگزین شدند. بعد از پیش آزمون، گروه خودتنظیم بر اساس کانون توجه ترجیحی خود در پایان روز اول به گروه‌های فاصله دور و نزدیک خودتنظیم تقسیم شدند. تمام گروه‌ها طی دو جلسه 60 سرویس را با دستورالعمل توجهی مربوطه تمرین کرده و 48 ساعت بعد تحت آزمون‌های یادداری و انتقال قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس 5 (گروه) در 4 (دسته کوشش) با تکرار سنجش عامل دسته کوشش، کروسکال والیس و تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معنی‌داری 05/0p< تجزیه و تحلیل شد. مطابق نتایج، بین اکتساب و انتقال گروه‌های مورد مطالعه تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد، ولی یادداری گروه فاصله دور خودتنظیم به طور معنی‌داری بهتر از گروه‌های تحمیلی بود. بنابراین، اثر متقابل خودتنظیمی و کانون توجه بیرونی دور در آموزش سرویس کوتاه بدمینتون منجر به یادگیری موثرتری شد.