زبان خامه تا دم می‌زند بر زخم شمشیر است

Abstract

نوشتن شعر یا قوّه‌آزمایی در شعرنویسی همچون سنتی بین مردم تاجیک است. شاعران زیادی در حصار، درواز، رشت، ختلان و بدخشان پدید آمده‌اند که متأسفانه به‌سبب دور بودن از مراکز ادبی، تا حال به عالم علم و ادبیات معلوم نیستند. هرچند برخی عقیده دارند که سده‌های شانزدهم تا نوزدهم میلادی دورۀ خاموشی ادبیات فارسی ماوراءالنهر است، به‌رغم آن‌ها می‌توان گفت که از اواخر سدۀ هجدهم تا اوایل سدۀ بیستم بیش از ۴۰۰ شاعر در میدان ادبیات قوّه‌آزمایی کرده‌اند. بحری دروازی از زمرۀ این شاعران نامشهور تاجیکی است که در کتاب‌های نمونۀ <em>ادبیات</em> <em>تاجیک</em>، <em>گنج پریشان</em> و تذکره‌های <em>افضل‌التذکار و ادیبان بدخشان</em> اطلاعاتی دربارۀ او آمده است. شعرهای به‌دست‌آمدۀ بحری که غالباً به سبک خراسانی و در مضمون عشق پدید آمده‌اند، بر طبع بلند او گواهی می‌دهند.