بررسی فقهی رعایت توان متربی در اقدامات تربیتی

Abstract

انسان موجودی مرکب از روح و جسم، ذوابعاد و به اصطلاح دارای ساحات وجودی است. تکامل آدمی، تدریجی بوده و در تمام ابعاد و ساحات، قابلیت کامل شدن را دارد. اما توان و استعدادهای آدمی خودبه‌خود شکوفا نمی‌شوند بلکه باید شرایط لازم آن فراهم گردد، حال به مهیا نمودن این شرایط و زمینه‌ها «تربیت» اطلاق می‌شود. رعایت توان و ظرفیت متربی به ‌عنوان اصل عام بر هر روش و اقدام تربیتی اثرگذار و حاکم بر کاربست سایر اصول تربیتی است. نظر به اهمیت این اصل، بررسی حکم فقهی این قاعده تربیتی، بیش‌ازپیش لزوم پیدا می‎کند. این نوشته در پی آن است که حکم فقهی «رعایت توان متربی» در اقدامات تربیتی را با روش تحقیق اجتهادی از خلال ادله عقلی و نقلی استنباط نماید.