وظیفه‌مندی عمومی در تربیت اخلاقی در فقه تربیتی *
چکیده
بخش گسترده‌ای از تعاملات افراد جامعه در ارتباط با یکدیگر شکل می‌گیرد. حاصل این ارتباط‌ها و تعامل روزمره تأثیر و تأثرهای چشمگیری است که به تدریج اثرات خود را در رفتار و شخصیت هر فرد نمایان می‌سازد. بخشی از این تأثیر و تأثرات در حوزه اخلاقیات رخ می‌دهد. با وجود چنین بستر مهمی، آیا افراد جامعه نسبت به تربیت اخلاقی یکدیگر وظیفه‌ای دارند؟ با مراجعه به منابع دینی، برخی ادله را میتوان بر وظیفه‌مندی آحاد جامعه در زمینه تربیت اخلاقی دیگران اقامه کرد. این نوشتار با رویکرد فقهی و استنباط اجتهادی درپی جمع‌آوری و تحلیل این ادله و استخراج حکم فقهی-تربیتیِ این مسئله است. برای اثبات وظیفه‌مندی عموم مکلفان در تربیت اخلاقی، پنج دلیل خاص (آیات تزکیه، سیره معصومین^، معتبره رسالة الحقوق، روایت اسماعیل و دلیل عقلی) و چهار دلیل عام اقامه شد. این پنج دلیل دارای دلالت تام بر رجحان استحبابی هستند.
کلید واژگان
تربیتتربیت اخلاقی
عوامل تربیت
عموم مکلفان
فقه
فقه تربیتی
شماره نشریه
9تاریخ نشر
2018-08-231397-06-01
ناشر
جامعة المصطفی| العالمیةسازمان پدید آورنده
استاد درس خارج حوزه علمیه قم و دانشیار جامعة المصطفی العالمیه (arafi@chmail.ir).فارغ التحصیل مرکز تخصصی اخلاق قم در مقطع کارشناسی ارشد، طلبه سطح 4 حوزه و پژوهشگر در زمینه اخلاق و فقه تربیتی (نویسنده مسئول) (mahmodian1364@gmail.com).
دانش‌پژوه دکتری فقه تربیتی جامعة المصطفی العالمیة (ahmadshahamat@chmail.ir).
