حکم فقهی تعلیم حدیث *

Abstract

قرآن و روایات مهم‌ترین منابع معرفتی دین اسلام‌اند. در عصر ائمه^ و در نظام آموزشی اسلامی تا قبل از دوران فراگیری آموزش و پرورش رسمی، آموزش دادن قرآن و حدیث در جامعۀ اسلامی در بین سایر علوم اولویت داشته است. متأسفانه در دوران معاصر، برنامۀ آموزش رسمی، بدون توجه به اولویت‏های برنامۀ درسی منطبق با مبانی نظری تربیتی اسلام طراحی شد. نتیجۀ این بی‏مهری محجوریت عملی روایات معصومان^ در جامعۀ اسلامی ایران بوده است. کوشش برای اسلامی‌سازی مدارس، نیازمند تبیین مبانی نظری تعلیم علوم اسلامی از جمله علوم حدیث است. در این مقاله با استفاده از روش اجتهاد جواهری، نخست، مفهوم تعلیم حدیث و ضرورت آن در بخش کلیات بررسی گردیده، سپس ادلۀ مورد استناد در دو گروه ادلۀ عام و ادلۀ خاص مورد مداقه قرار گرفته است. در نتیجه‏گیری اشاره شده است که تعلیم حدیث به عنوان اولی، مستحب مؤکد و دارای اولویت در تدریس است اما ممکن است حکم تعلیم حدیث در نتیجۀ عروض عناوین ثانویه به دیگر احکام خمسه تغییر یابد.