تأثیر قوام‌دهنده پلیمری P-1-D در کنترل تحرک‌پذیری گاز دی‌اکسیدکربن در فرآیند ازدیاد برداشت نفت

Abstract

یکی از چالش‌های موجود در حین تزریق گاز، کنترل تحرک‌پذیری گاز است که به‌علت گرانروی پایین موجب میان شکنی زود هنگام و در نتیجه، کاهش راندمان جابه‌جایی نفت مخزن می‌شود. در این مطالعه سعی شده است که از قوام‌دهنده پلیمری P-1-D با وزن مولکولی پایین (g/mol 910) به منظور کنترل تحرک‌پذیری گاز دی‌اکسیدکربن در شرایط مخزن استفاده شود. قوام‌دهنده‌های پلیمری با وزن مولکولی پایین جهت حلالیت در گاز نیاز به‌کمک حلال ندارند که می‌تواند کاربرد آنها را در فرآیند ازدیاد برداشت میدانی، نسبت به قوام‌دهنده‌های پلیمری با وزن مولکولی بالا در اولویت قرار دهد. برای این منظور، ابتدا فشار نقطه ابری شدن جهت ایجاد شرایط تک فاز گاز و پلیمر محاسبه شد. سپس، تأثیر قوام‌دهنده پلیمری برروی گرانروی دی‌اکسیدکربن در غلظت‌های 5000، 10000، 30000، 50000، 80000 و ppm 100000 مورد بررسی قرار گرفت. در ادامه، تأثیر قوام‌دهنده پلیمری P-1-D برروی کشش بین سطحی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که فشار نقطه ابری شدن برای گاز دی‌اکسیدکربن و قوام‌دهنده پلیمری با افزایش غلظت قوام‌دهنده کاهش می‌یابد و همگی کمتر از فشار مخزن است. همچنین، قوام‌دهنده پلیمری موجب افزایش گرانروی گاز دی‌اکسیدکربن به‌میزان 7/15 برابر در غلظت ppm 80000 شده است که موجب کنترل تحرک‌پذیری گاز تزریقی خواهد شد. علاوه‌بر این، استفاده از قوام‌دهنده پلیمری موجب کاهش کشش بین سطحی شده است به‌نحوی که در غلظت ppm 10000 گاز تزریقی شرایط امتزاجی را خواهد داشت.