ارزیابی میزان بهره‌برداری دهیاران از فناوری اطلاعات و ارتباطات در مدیریت روستایی (مطالعه موردی: روستاهای شهرستان‌های گلوگاه و بهشهر – استان مازندران)

Abstract

با در نظر گرفتن اینکه توسعه پایدار در شرایط فعلی جهان براساس دانایی‌محوری است، مدیریت توسعه پایدار روستایی ایران نیز باید به دانایی‌محوری تکیه و تأکید کند. دهیاران چونان بازوی اجرایی شوراها و دولت در امور روستاها هستند، بر همین اساس هدف مطالعه حاضر بررسی میزان بهره‌برداری از فناوری اطلاعات در مدیریت روستاهای ایران و مشخص ساختن تأثیر عوامل جغرافیایی و ویژگی‌های شخصی دهیاران بر این استفاده است. روش تحقیق تحلیلی – توصیفی بوده و اطلاعات مورد نیاز به روش اسنادی و میدانی جمع‌آوری شده‌اند. ابزار پرسشنامه‌ها برای جمع‌آوری اطلاعات میدانی به کار رفته است. برای این منظور، 16 دهیار روستاهای دارای دهیاری شهرستان گلوگاه و 33 دهیار روستاهای دارای دهیاری شهرستان بهشهر از استان مازندران، پرسشنامه‌ها را تکمیل کردند. تحلیل‌های آماری نتایج به دست آمده حاکی از آن‌اند که بین دهیاران منطقه مورد مطالعه از نظر استفاده از فناوری اطلاعات در سطح اطمینان 95 درصد و در سطح معناداری 532/0 تفاوت معناداری وجود دارد؛ اما بین دهیاران دو شهرستان گلوگاه و بهشهر از این نظر تفاوت معناداری از نظر آماری به چشم نمی‌خورد. به علاوه، نتایج تحقیق نشان از آن داشت که بین میزان استفاده از فناوری اطلاعات و تحصیلات دهیاران در سطح اطمینان 95 درصد و در سطح معناداری 017/0 تفاوت معناداری وجود دارد. اما بین میزان استفاده دهیاران از فناوری اطلاعات و متغیرهایی جغرافیایی مورد مطالعه در این تحقیق – شامل میزان فاصله از مرکز شهرستان و استان، نوع راه ارتباطی، وضعیت توپوگرافی و سطح امکانات روستا- هیچ‌گونه تفاوت معناداری از نظر آماری دیده نمی‌شود.