«داعی» شاعری گم‌نام درگستره‌ی ادب پارسی

Abstract

رکن‌الدین دعویدار قمی از شاعران ذواللسانین قرن ششم و اوایل قرن هفتم است. تخلّص وی در شعر «داعی»است.اصل دیوان داعی در دست نیست. تنها گزیده­ای از دیوان پارسی و تازی او به جای مانده که اغلب به شکل «قصیده» و در مدح حاکمان سروده شده است. در این جستار، تلاش نگارنده بر آن بوده است که با معرفی و شناساندن رکن الدین دعویدار، نقاب از چهره این شاعر گم‌نام بردارد و بیش از گذشته، عذوبت سخن و قدرت سخنوری او را نشان دهد. از دیگر سو کوشیده است با موشکافی اشعار و تدقیق در دیوان شاعر، پاره‌ای از زوایای نگرش دستگاه اندیشه شاعر و جنبه‌های ادبی وعناصر معنوی چکامه‌های پارسی و تازی او را بنمایاند.