بررسی میزان انگیزش و جهت‌گیری فارسی‌آموزان ترکی‌زبان در یادگیری زبان فارسی

Abstract

به باور برخی صاحب­نظران، بسیاری از عوامل دخیل در فرایند یادگیری زبان دوم به واسطه­ی عامل عاطفی «انگیزش» نقش خود را ایفا می­کنند. بر این اساس، آگاهی از انگیزش زبان­آموزان می­تواند به برنامه­ریزان آموزش زبان دوم کمک کند تا در جهت افزایش کیفیت آموزش زبان دوم و دیگر جنبه­های آن گام­های مؤثرتری بردارند. در پژوهش حاضر، تلاش شده است میزان انگیزش و جهت­گیری دانشجویان ترکی­زبانِ رشته­ی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه­ آنکارا در یادگیری زبان فارسی مورد بررسی قرار گیرد. نمونه­ی تحقیق شامل 80 دانشجوی دوره­ی کارشناسی رشته­ی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آنکارا بود. به­منظور گردآوری اطلاعات مورد نیاز برای تجزیه و تحلیل، پرسش­نامه­ای متشکل از آزمون­های «نگرش نسبت به یادگیری زبان»، «شدت انگیزشی»، «اشتیاق» و «جهت­گیری»که همگی برگرفته از پرسش­نامه­ی «نگرش/انگیزش» گاردنر (Gardner, 1985b)» بود، بین آزمودنی­ها توزیع شد. اطلاعات به­ دست آمده با استفاده از شاخص­های آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شد. نتایج حاکی از وجود نگرش مثبت بالاتر از میانگین (نمره­ی 36 از 40)، شدت انگیزشی بالاتر از میانگین (نمره­ی 22 از 24)، و اشتیاق بسیار بالای (نمره­ی 19.25 از 21) آزمودنی­ها بود. مجموع این سه نمره نشان­گر بالا بودن میزان انگیزش (نمره­ی آزمودنی­های پسر 75.20 از 85 و نمره­ی آزمودنی­های دختر 79.30 از 85) آزمودنی­ها در یادگیری زبان فارسی بود. در زمینه­ی جهت­گیری آزمودنی­ها هم، این نتیجه به­دست آمد که %77.5 آزمودنی­ها (%83 دختر و %72 پسر) دارای جهت­گیری یکپارچه و بقیه­ی آزمودنی­ها، یعنی %22.5 آن­ها (%17 دختر و %28پسر)، دارای جهت­گیری ابزاری در یادگیری زبان فارسی بودند.