تکیه ‏گاه‏ سازی آموزشی و تأثیر آن بر یادگیری زبان فارسی

Abstract

آموزش و یادگیری زبان دوم برای زبان­ آموزان، به‌ویژه در دوره­ های آموزش عالی، نیازمند بهره ­گیری از رویکردها و راهبردهای آموزشی مناسبی است که بتواند یادگیری را برای زبان ­آموزان تسهیل کند. هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه­ ی تکیه­ گاه­ سازی آموزشی و میزان یادگیری زبان فارسی در بین فارسی‌آموزان است. روش مورد استفاده در این مطالعه از نوع همبستگی و جامعه‌ی آماریِ پژوهش شامل همه‌ی دانشجویان غیرفارسی‌زبان مرکز آموزش زبان­ فارسی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی‌(ره) قزوین در سال تحصیلی 92-93 بوده است. بدین منظور، 126 نفر به شیوه­ ی نمونه ­گیری نسبی انتخاب شدند که این تعداد به مقیاس تکیه­ گاه ­سازی آموزشی پاسخ دادند. جهت تجزیه ‌و تحلیل داده­ ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام‌به‌گام استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین تکیه ­گاه­ سازی آموزشی و انواع آن (شناختی، فنی، رویه­ ای، فراشناختی و انگیزشی) با یادگیری زبان ­فارسی رابطه ­ی مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، نتایج رگرسیون گام‌به‌گام نشان داد که تکیه‏ گاه ‏سازی شناختی، فنی، رویه ­ای، فراشناختی و انگیزشی، به­ طور مثبت و معناداری یادگیری زبان فارسی را پیش­ بینی‌کرده­ اند. نتایج این پژوهش حاکی از اهمیت توجه به تکیه­ گاه­ سازی آموزشی و انواع آن در افزایش یادگیری زبانِ فارسی توسط فارسی‌آموزان غیرایرانی است.