نقش ترتیبات منطقه ای در غنای گفتمان جهانی حقوق بشر

Abstract

<em>با گذشت هفتاد سال از تصویب اعلامیۀ جهانی حقوق بشر، در این مقاله، نقش این سند در گسترش ترتیبات منطقه‌ای حقوق بشر بررسی می</em>شود<em>. </em><em>تاکنون، </em><em>پنج </em><em>منطقه در جهان </em><em>(</em><em>آفریقا، آمریکا، اروپا، منطقۀ عربی</em><em>-</em><em>اسلامی و آسیا</em><em>-</em><em>پاسیفیک</em><em>) </em><em>با الهام از این اعلامیه، ترتیبات منطقه‌ای مربوط به خود مانند اسناد و</em><em>سازوکارهای اجرایی و</em><em>نظارتی حقوق بشری را تأسیس کرده‌اند</em><em>. </em><em>در این ترتیبات منطقه‌ای ضمن حفظ اصول و ارزش‌های جهانی حقوق بشری مندرج در اعلامیۀ جهانی حقوق بشر، ویژگی‌های منطقه</em><em>‌</em><em>ای مانند مبانی فلسفی، ارزش</em><em>‌</em><em>ها، هنجارها، نگرانی</em><em>‌</em><em>ها و نیازهای منطقه</em><em>‌</em><em>ای مورد توجه قرار میگیرد</em><em>. </em><em>به همین دلیل، تأسیس ترتیبات منطقه‌ای، علاوه</em><em>بر توسعۀ اصول جهانی حقوق بشر، با وارد کردن این اصول در سطح منطقه‌ای، قابلیت پذیرش و اجرای آنها را توسعه می‌دهد</em><em>. </em><em>سؤال اصلی این مقاله، در خصوص نقش اعلامیۀ جهانی حقوق بشر در ایجاد ترتیبات منطقه‌ای حقوق بشری و آثار این ترتیبات منطقه‌ای بر جهان‌شمولی حقوق بشر تعریف می‌شود</em><em>. </em><em>پژوهش حاضر نشان می‌دهد که نظام‌های حقوق بشری منطقه‌ای ادامۀ سیستم سازمان ملل متحد در حفاظت و ارتقای حقوق بشر در سطح منطقه‌ای است و اثربخشی آن را تقویت می‌کند.</em>