سنت واقع‌گرایی در ایران
دریافت مدرک
FullText
اندازه فایل:
263.1کیلوبایتنوع فايل (MIME):
PDFنوع مدرک
Textمقاله پژوهشی
زبان مدرک
فارسیچکیده
یکی از پایههای تدوین نظریههای بومی روابط بینالملل، توجه به سنتهای فکری و عملی در طول تاریخ روابط خارجی یک کشور است. البته ایرانیان در طول تاریخ چه در سطح نخبگان سیاسی و چه در سطح نخبگان علمی و فرهنگی تصور و فهم ثابتی از سیاست جهانی نداشته‌اند و برداشت‌هایشاندر نتیجة شرایط خاص تاریخی چه در داخل و چه سطح منطقه‌ای و بین‌المللی دچار تحول شده است. استدلال اصلی این مقاله آن است که می‌توان تداوم عنصری واقع‌گرایانه را در بسیاری از این تصورات و برداشت‌های متفاوت دید. کاوش در این فهم‌ها و ضعف‌ها و قوت‌های آنها می‌تواند راه را برای تولید نوعی نظریۀ «واقع‌گرایانۀ ایرانی» در مورد روابط بینالملل با اتکا بر فرهنگ ایرانی و تجارب تاریخی هموار کرده و به فهم رفتار سیاست خارجی ایران در دورههای مختلف کمک کند. این پژوهش در تلاش برای روشن ساختن خصوصیات سنت واقع‌گرایی در ایران نشان می‌دهد کهچهار تقریر اصلی از «واقع‌گرایی ایرانی» را می‌توان تشخیص داد که عبارت‌اند از: منطقه‌ای، انقیادی یا تسلیم‌طلبانه، عمل‌گرایانه و انتقادی/مواجهه‌جویانه. این تقریرات بیشتر براساس نگاه سیاستمداران و دولتمردان و تا حدی براساس عملکرد سیاست خارجی ایران استخراج شدهاند.
کلید واژگان
ایرانسنت واقع‌گرایی
واقع‌گرایی
واقع‌گرایی انتقادی
واقع‌گرایی تسلیم‌طلبانه
واقع‌گرایی عمل‌گرایانه
واقع‌گرایی منطقه‌ای
شماره نشریه
1تاریخ نشر
2017-03-211396-01-01
ناشر
دانشگاه تهرانسازمان پدید آورنده
دانشیار گروه روابط بینالملل دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهرانشاپا
1735-96781735-9686
